مرا چون پرنده یی مهاجر
در بدر کرده است
آشیانم را در آغوش تو ساخته بودم
و صیادان را در کمین خود
تا در هجرت تنها یی
مرا برای همیشه بی‌ آشیان کنند
با پر پر کردن بالهایم
حسرت هجرت را در دلم میکشم
(حاکمی)

تو گر جاری شوی در من

من از زخم هوس پرواز خواهم کرد

بپاشم خون به پای نو نهال آرزوهایم

من از زخم هوس‌های شعار دوستت دارم

خمیده ، آفتاب از دست داده ، تشنه‌ در خونم

من از زخم هوس سیرم

مرا از باغ عمرم با تبر

در کوره جا دادند

هوس دارم ز خاکستر بسازم،

خشت جانم را

و فردا را

مزدا

به نام آنکه نامش برترین است

و یادش در وجودت بهترین است

به نام  او که چون همراه اویی

تو، همراهی. و او زیباترین است

به نام او ،که ،نامش بی‌ نیاز است

نمادش مهر در بالاترین است

به نام او که عشق است و محبت

صدای صلح او محکم‌ترین است،

به نام او که دنیایش بهشت است

تو را  دستگیر در عمق یقین است

به نام  دوستی‌ و صلح  نامش

ترا همراه تا عرش  برین است 

توانایی ما، پاک است در او

و او خود پاک در روی زمین است

مزدا

عاشقان از دوبار می‌ترسند

عارفان از عیار می‌ترسند

تا که هستیم زندگی‌ جاری است

روشنایی و خاموشی باری است

تلخ‌تر از شراب کهنه شدیم

هسته یی در دهان بسته شدیم

زندگی‌ را که با د آمد و برد

می‌ ننوشیم ،زنده خواهیم مرد

مزدا

احساس ترین شعرم
یک زمزمه از عشق است
باران نباریده درهمهمه ی عشق است
اتش چوزند برقی
فریاد کشد رعدی
تاریکترین ابری
بارد که شب عشق است
مزدا 

زنجیر زدم بر پای ،تا فکر شود آزاد

زنجیره‌ افکارم،در یاد زند فریاد

جان را به سر زلفش ،بستم که نفس آید

در پیچ و خم موجم ،دریای نفس در با د

گل بر سر خارم من، در پیش نیاز خود

با باده فروشانم ،از یاد روم در یاد

ناقوس  کیسا را از مرگ نترسانید

در حنجره ناقوس،فریاد شود بیداد

خورسید نمی‌‌نالد،از بادیه و صحرا

ابری که بجوش آید،شیرین نشود فرهاد

مزدا

تو کنارم باش ،تا دنیا  نچرخد ساعتی‌ یا روز و ماهی‌

هر کسی‌ دیگر رود راهی‌ ، نگردد چرخ چاهی

زورقی را ساختم  من از پری و از نگاهی‌

 ساحلی را می‌شناسم دور تر از کوره راهی‌

تو کنارم باش ،تا دل پر نگیرد سوی  بندی

بال را میگیرم از پایم ،نیفتد  توی چاهی

هر چه را گفتم ، شنیدی و صبوری بود و صبر 

سایه ی مهرت وجودم را به پوشانده است گاهی‌

تو کنارم باش ،تا افلاک  باشد زیر پایم

چرخ زرینی بسازم در فرای  آن سیاهی

تو کنارم باش تا هرگز نمیرم در وجودم

با تو هستم، تا که دنیا یی بسازم در نگاهی‌

مزدا

من به امید بهار

شب نشستم بیدار

که یخ شود لانه ی گل

داشت گرد گلزار

ز خزان موجی زرد

خورده است روحم را

تا  که آماده شوم

همچو  معتاد خمار

روز‌ها نور کم است

راه من تونل شب

یاد گهواره عشق

کرده دل را بیدار

در زمان گم شده ام

بار عمرم  سنگ است

چشم و گوشم کر و کور

خسته تر از بسیار

مزدا

با زنده‌ها  که زنده برانند ،زنده ایم

ورنه به مثل ماهی‌  در آب بنده ایم

ساقی شدیم که جام شراب را 

با ساغری ز می‌‌چوو قلب تپنده ایم

وقتی‌ نگاه‌ها ز غمی ناله میکننند

موجی ز با د ، کویری خزنده ایم

منقار کرکسی که پر از شاخه گل است

بر لاشه‌های غیرت انسان  رونده ایم

از عشق پرسش و پاسخ نمی‌کنیم

با درد، عاشق خود را گزنده ایم

سوت بهار ،رنگ خزان را ندا دهد

دردا که مثل درد جهان را پرنده ایم

مزدا

پرده‌ها افتاده اند از چشم ما

چشم ما افتاده است از چشم ما

راه‌ها در کوره راه‌ها گم شدند

کوره راه هم بسته شد در چشم ما

از بلندی‌ها به زیر افتاده ایم

از نگاه دیگران در چشم ما

وقت باران چتر بر سر می‌‌نهیم

سیل باران میشود, در چشم ما

مزدا

با مرغ   عشق  خویش  دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ   عشق  خویش  دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ  خویش عشق دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ  خویش عشق دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

گیرم که روزگار بکام من و تو نیست

کامی‌ ز روزگار نگیریم، چونکه نیست

خود روزگار گشته که کامی‌ ،به او دهیم

بر ما چه غم که،غم روزگار نیست

هر کس که در خیال نگاهی‌ به ما کند

بال پرنده یی شویم ،که از روزگار نیست

از غنچه گل شویم،به لبخند یارمان

شمشیر سربدار ،که با روزگار نیست

از خرقه ی زمان چو ننوشیم زنده ایم

ژولیده عاشقیم،که خود روزگار نیست

مزدا

هر کجا ایی که بینی‌ زندگی‌

زندگی‌‌ها قفل در یک درهم است

از سیاهی‌ها بپرهیزم که شب

روشنایی  بعد تاریکی کم است

خونمان مانده است در رگ‌های شب

سوختن در روشنایی مرحم است

تا که  جان دارم  نفس را جان کنم

این نفس هامان  برای دل غم است

مزدا

نشکن آینه ، دنیای مرا

که من از شیشه قلبم به تو‌ها  مینگرم

در نگاهم گم شد

قاصدک با همه ی پرهایش

پتک فریاد زند

روی سندان یکی‌ آهنگر

هم صد ایش نشوم

که خود آهسته بنالم 

و بگویم بهتر

مزدا

یاری چه شد که یار خرابات گشته ایم

بر ما چه رفت که با د پر از آب گشته ایم

از خیزش زمین بسوی سماوات ناله شد

خاکی اگر هوا رود ،پر و پرتاب گشته ایم

هردم خرافه یی و توهم نثار ماست

در خواب خود بلرزم و بی‌ تا ب گشته ایم

رویای آن جهان که فقط وعده است و هیچ

با عشق حوری، شهد می‌‌ناب گشته ایم

بر خیز تا که زنده بمانیم در فلک

ور نه به مثل جمجمه اسباب گشته ایم

مزدا

آنچه پندار است ،پندار شماست

آنکه بیدار است بیدار شماست

زورق بشکسته ی این زندگیی

از خیال ما و رویای شماست

کم نگردد طول عمر و حال ما

تا که پیمانی ز پیمان شماست

شاید اینجا روزگار ما چو با د

میرود ،چون روز دیدار شماست

آنکه بیدار است ،دریای غم است

خواب و بیداری ز فردای  شماست

بر خلاف عشق  ما بشکسته ایم

این شکستن‌های آوای شماست

ساحلی را جستجو کردیم و باز

روحمان سردابه پای شماست

هر قدم نقشی‌ است از احوال ما

این هنر‌های توانای شماست

مزدا

جنس من از شیشه است

گر‌ چه سنگی‌ است ز سنگ

در گدازی جوشان 

شده‌ام تنگ بلورین دوتا ماهی‌ ریز

یا که از پنجره ی خانه ی تو نور رسانم به همه

یا که آن عینک بشکسته ی آن مرد فقیر

نشکن با زدن ضربه به من، جنس مرا

نشکن 

سنگ به نور آغشته است

نه شکن دنیا را

که من ازشیشه ی قلبم به تو‌ها می‌‌نگرم

در نگاهت گم شد

قاصدک با همه ی پرهایش

چون تو سنگی هنوز

باور تو بشود یا نشود

فاصله تا خورشید

یک نگاه است از شوق

تو هم از پنجره خانه ی من

بوسه‌ یی بر خورشید

و نزن سنگ به سنگ

مزدا

آن خدایی که تو میدانی‌ و من

کی‌ جدا باشد ز دانائی من

او نه الله است نه سودای ما

او نه از کاه است و نه غوغای ما

آنچه را دانیم ،ما دانیم و تو

آنچه تو دانی‌ ز ما ، دانیم و تو

گرچه میدانیم،شاید در کجاست

ما  نمی‌دانیم دریاها کجاست

گر شروع سال آید در بهار

در خزان آریم اوقات بهار

در هوای نفس بی‌تابی کنیم

این نفس‌ها را چوو خود یاغی کنیم

پایه‌های عشق آید با خرد

از خدایان خرد بارد خرد

در جدال آخر از احوال خود

با خرد ،باید بسازیم  حال خود

شعر‌های تر نمی‌آید بکار

در زمستان ریشه خود را بکار

مزدا

ما به درد خویش آویزان شدیم

مثل برگی از درخت ریزان شدیم

از کجا باید شروعی تازه کرد

سینه بر خاک از نامیزان شدیم

درد‌ها را در کجا باید نگفت

از خود و ناخود چرا خیزان شدیم

مثل با دی در قفس ساکن شدیم

رعد و طوفان را درون میزان شدیم

کی‌ ببار آریم محصولی ز عشق

پای دربند و ز فکر حیزان شدیم

مزدا

ما در هوس عشق بسی‌ سوخته ایم

بر پیکره عشق صفا دوخته ایم

نالیم  شب و  روز که آریم دمی را

تا عشق نیاد به غم اندوخته ایم

راهی‌ که بدل ختم نگردد به چه درد است

در راه دل خویش ،چه سان سوخته ایم

از موج نترسیم که هستیم ز دریا

دریای  ملامت به خود افروخته ایم

شاید که ندانیم ،ر‌ه عشق به دل را

دیوانه دلان را به خزان دوخته ایم

مزدا

آئین خدا باده پرستی‌ است کجایید

جز باده و می‌‌،ٔبت نپرستید کجایید

رندان همگی ،مست ز می‌، زنده پرست اند

در هیج کجا مرده نمانید ،کجایید

سودا گر عشاق ،ز مستی نهراسند

خود بنده ی بهتر ز خدایید ،کجایید

رهرو نشدیم ،تا که بترسیم ،ز جایی‌

آنجا که شمائید، کجایید،کجایید

مزدا

آنکه پیش ما به ناز آید تویی‌

آنکه در خوابی‌ به راز آید تویی‌

این تویی و آن تویی‌ در پیش ما

آنکه در وقت نیاز آید تویی

رفتن روح از بدن در کار نیست

جسم بی‌ جان را به ساز آید تویی

خرمن محصول عمر ما شدی

در نهایت بسته، باز، آید تویی‌

می‌ روم راهی‌ بسوی راز تو

همدم مرغان  به ناز آید تویی

مزدا

نقطه وصل تو هرجا هست هست

نقطه وصل من از پا بسته است

پای من زنجیر در عشق است و بس

تو کجایی، یار هرجا هست هست

نیستم در خود که او خود در من است

لعل در دریا و هرجا هست هست

گنج نور از چهره تابان او

روشن و تاریک هر جا هست هست

مزدا

ما حریم عشق را بشکسته ایم

حرمت دیوانگی را بسته ایم

درد‌های عشق از دیوانگی است

آسمان را در قفس پر،بسته ایم

خویش را در خویشتن ازرده ایم

آفتاب زندگی‌ را بسته ایم

تا به خورشیدی رسیم جانی کجاست

نانرفته راه عشق را، خسته ایم

از شراب ناب تا عرش خدا

با شراب عرش پا را بسته ایم

مزدا

چرا باورم را تو با غم شکستی

 بجایش نشستی و با  دل شکستی

بساز از شکوفه در این شاخه خشک

که از باد روییدم و بادبان را شکستی

خزان بر سر شاخه‌ها شاخه سازد

به زردی و خشکی  نشان را شکستی

چه صبحی‌ بجا مانده در جام دنیا

به خونابه دل، جام زرین شکستی

مزدا

هرکجا  رفتم که بینم روی دوست

عشق را دیدم که سرگردان اوست

قلب او ، چون مهر ،می‌ تابد به عشق

خنده در چشمان چون آهوی اوست

فارغ از دنیا به معراجم ببر

سینه می‌‌سوزد نداند کوی دوست

استخوانی مانده از اوراق من

هرورق را می‌‌زنی‌ از آن اوست

پیش پای برگهای سبز خشک

اوفتادم، در پی‌ دنیای دوست

مزدا

خواب این ایمان از آن ایمان شدم

از خودم در ناخودم پنهان شدم

در همان راهی‌ که میرفتم چوو دل

با دلم در آن دلم پنهان شدم

عمر را همراه کردم  با بتی

خود بتم ،بشکستم و نالان شدم

آب و خاکم را ملخ‌ها میخورند

در کویرش درد بی‌ درمان شدم

‌‌ای بسا حالی‌ زمستی با شراب

در شراب کهنه یی جانان شدم

مزدا

یوسف گم گشته پیدا میشود

هر که از ما نیست رسوا میشود

ما نه گم گشتیم ،نه پیدا شدیم

اشتباهاً در درون رسوا شدیم

ما درون را از برون پیدا کنیم

خویش را در خویشتن رسوا کنیم

ناله‌ها بسیار، حرکت‌ها فرار

اهل قیل و قال باشد در هزار

صاحبان منزلت خوابیده اند

مخفیانه گوشه یی نالیده اند

مزدا

در گمان خویش،ما ،رندان شدیم

پیش جانان تا کجا آسان شدیم

اختیاری در دل خود داشتیم

رفت جان از دل چو بی‌ جانان شدیم

عشق را در خود سپر‌ها ساختیم

ناودانی ،در پی‌ باران شدیم

مشت‌ها را در پی‌ دیوار عشق

پای را در دوستی‌ تابان شدیم

گر دمی با عمر خود خلوت کنیم

آفتابی پشت ابر،نالان شدیم

مزدا.

بیا بنشین کنار من درخت باورم گم شد

تو هم از سقف بالای شفق از دور می‌‌آیی

گناهی را ندیدم در سفر با ماهی‌ دریا

به آب تلخ دریا هم دمی با نور می‌‌آیی

اگر از آفتاب عشق روزی همسفر یابم

شراب عشق می‌نوشم ،تو هم از حور می‌‌آیی

هوای روزگار عشق ،پیری را نمیداند

فراموشم نکن، شاید تو هم با نور می‌‌آیی

در آن راهی‌ که میرفتم ندیدم باوری همدل

به ساحل می‌رسد آوارگی ،گر‌ جور می‌‌آیی

مزدا

کیسه بر سر میکشیم تا هیچ جایی‌ را نبینیم

دست خون الود را در خویش پنهان می‌کنیم

چشم‌ها را بسته ایم تا روزمان تاریک با د

در سیاهی‌ها ی فرار از دل دو چندان می‌کنیم

عاشقیم اما نمی‌دانیم معشوق دل ما در کجاست

از سر درد آفرین خویش حیران می‌کنیم

موج در ما موج افکار است تا ر‌ه گم شود

کشتی بی‌ ناخدا با خویش ویران می‌کنیم

آفتی گشتیم بر سرّ وجود خویشتن

زخم بر خود می‌زنیم و درد درمان می‌کنیم

مزدا

هر کسی‌ از راه عقلش گم شود

سر نوشتش  سرنوشت خم شود

در دلش جوشد که می‌‌آید پدید

هیچ انگوری ز خود خیری ندید 

آن بلایی که ز دین آید پدید

آدمی را میکشد از راه دید

عالمان دین همه محتاج  نان

میخورند این مفت خواران خونمان

دین و مذهب از کجا آمد پدید

خالق او را کسی‌ هرگز ندید

آنچه نادان گفت باور میکنی‌

خویش با نادان برابر میکنی‌

در فراموشی به فکر افتاده ایم

چون شبانان سوی ذکر افتاده ایم

از کجا بای شروعی را گذاشت؟

خلق را جانانه باید دوست دوست داشت

حرمت انسان به ذهن و حال اوست

پیشواز عشق رفتن حال اوست..

مزدا

بگذار رها باشم

چون آب خدا باشم

از قالب این و آن 

در خویش ،صدا باشم،

از با د نمی‌‌نالم

بر خاک نمی‌‌بالم

این هستی‌ و مستی را

در باده صفا باشم

باران که نمی شوید

سودای خیالت را

با  عشق نگاهی‌ کن

از دیده خدا باشم

ما مست به کار آئیم

مستانه به بار آئیم

بوسیم لب یاران

آن لحظه چه‌ها باشم

مزدا

ریشه در خاک چو یخ بسته بدنبال شراب

که بنوشد مستی

روی یک شاخه ی مست

غنچه‌ها مست و خراب

زا یش ساقه ی مست

که من از شاخه ی پر غنچه و گل

سر حالم ، سرمست

مزدا