خوشا آنان‌که دایم در نماز اند

نماز عشق را  در عشق نازند

قمار عشق را در سجده خوانند

نیاز عشق را  با عشق تازند 

آی‌ عارفان عاشق آید بر بر من

تا دل‌ کنم چو فرشی در پیش پای یاران

آنانکه بی‌ وفایند گم گشتگان راهند

بر خیز آی‌ دل‌ من چون ابر و با د و باران

پر کن پیاله‌ام را تا می‌‌رسد به جانم

چشمان مستت آی‌ دوست  فصلی است در بهاران

بنشسته‌ام به پایت تا روز آخرینم

بر دار سازمت دل‌ تا او رسد به سامان

بی‌ هوش و پایکوبم در عطر یاس رویش

آغوش عشقت آی‌ دوست جان میدهد به جانان

کوهی از سنگم من

گوشهایم سنگی‌

که دگر هیچ صدایی شنوا نیست مرا

دل‌ منهم  سنگ است

و نمیفهمد که عشق معنی‌ دارد

پاهایم سنگ اند

هم چنان محکم و سخت

رو به بد بختی خود پا برجاست

که در آن تیشه فرهاد ندارد جایی‌

جسم و روحم

لب و لبخند

غم و اندوهم سنگ

و شمایی که به من می‌‌نگرید

خوب در چشم   سیه گشته من خیره شوید

سنگ خارا شده ام

خشک و بی‌ آب چوو صحرا شده ام

هیچ امیدی برویدن یک گٔل

حتا گٔل گٔل سنگ هم نیست

بروید از پیشم

که من اینجا 

تنها

و بدون هیکس

سنگتر از سنگم

تک و تنها

بهتر از هرکس و هر چیز

همین تنهایی است

که من و او دیری است خوب هم آغوشیم

و رهی نیست برای دگری

آی‌ کسان دیگر 

بروید از پیشم