آن دم که آسمان دلت رنگ خون گرفت

پاسخ نمی‌‌دهی‌ که چرا  او جنون گرفت

صاحبدلی که پرده پندار می‌‌درد

آوای دلربای خزان را فزون گرفت

پای شکسته و دل‌ بیجان حرام نیست

این ماهایان قصه زدریای خون گرفت

بزم بهار را چه کنم با خزان دل‌

در آن خزان چه بهاری  فزون گرفت

در پیشگاه مردم هوشیار می‌‌، خوریم

چشمان آسمان خدا رنگ خون گرفت

احساس می‌کنم که

هوای تو جای خون

جریان رگ به قلب تهی من

از مسیر عشق

در دشت روحک دل‌،  پرواز می‌کند

انگار در سیاهی چشمم

تو مانده یی

پا را ز روی خیالم  ،نمیکشی

افتاده‌ام  به چاه عمیقی  ،ز عشق تو

دیگر نفس بدون تو جاری نمیشود.....

پیدا نمیکنم

راهی‌ به آسمان

آنجا که عشق لانه خودرا سروده است

جز نرد بان دل‌

که در گیر عاشقی است

افتادگان خسته

چو نور خدا شوند

جانم به نردبان

دستم درون کاسه ی خور شید سیر شد،

او پیامبر عشق

و خودش پیام آور عشق

رویای زندگی‌ من  

غرق در آفرینش ا