ریاب مرا که یار پنهان منی

چون لاله سرخ در گلستان منی

هر چند که هم نشین بی‌ جا شده ام

خوش بوتر از آن هزاردستان منی

میخانه من که بوی باران دارد

در کوچه‌ بن بست پریشان منی

هر لحظه که یاد تو کنم مست شوم

در عمر فصول من ، بهاران منی

مزدا

اله در بیمار جولان می‌دهد

اشک‌ها را هم چوو باران کرده ایم

ساکتیم و ساکن کوی بهار

درد را در چشم پنهان کرده ایم

برگهای نازک انگور را 

خمره انگور رندان کرده ایم

جنگل انبوه را سوزانده ایم

کوه را غول خیابان کرده ایم

مزدا

حال من گوید که از من خوشتر است
هرچه میگوید .حکایت خوشتر است
بال من بسته است دردستان تو
غنچه ها خشکیده در دستان تو
ازچه رو افتاده ام در پای تو
گاه می نالد خدا از جای تو
پر شده از سوته ها این جام ما
جای شهد وانگبین .یخ  کام ما
جای دل همم جام خون بنشسته است
دردل و روحش جنون بنشسته است
هرکجا را او نداند راه نیست
روی سقف خانه ما ماه نیست
سرنوشتی را نوشتند از ازل
ان ازل باید که میمرد از ازل
من کجا و عشق در باران چرا
در بهار دوست بی یاران چرا
مزدا

وقثی که عشق تو لبخند میشود
دنیا به کام تو چون قند میشود
وقتی که عشق وادی خودرا کند خموش
برپام هر نگاه خیره ودربند میشود
وقتی که عشق درد ندارد چه می می شود
سودای سفره اسپند می شود
مزدا

اینجا منشین که غصه‌ها بسیار است

گر جام شرابی شود از خون باب است

ما در میکده عشق ننوشیده شراب

هم باده ما صاحب دل بیمار است

زنجیر به پا نیست ،بسر زنجیریم

با بوسه‌ گل بخاک ،صد دیدار است

فردا که بهار از زمستان زاید

در کوچه‌ عشق یک سخن بسیار است

مزدا

زمین تعادل ندارد

من مهاجرم

از چه باید بترسم

از داشته‌ها یا نداشته ها

مثل حباب شده ام

من مهاجرم

اگر پرنده‌ها از قفس آزاد شوند

آنوقت

باور‌هایم را سکوتم میشناسند

من مهاجرم که 

زمین تعادل ندارد

مزدا

من که در گیر فلک  پیر شدم

از ندانی که گذشت ،سیر شدم

همگی‌ مرده ،ولی‌ فریادیم

داد خواهیم چرا  بیدادیم

من دهان بسته ،  سر و رو بسته

این چه روزی است که   بی‌ هم شادیم  

مزدا