ز با د های خروشان مرا حراسی نیست

و از نسیم سحر گهان نشاطی نیست

به یاد خاطره های کبود های نبود

به زیر سنگ بزرگ زمانه لنگان

شدند خرد و خمیر در غبار غم چون دود

مرا به خاکستر آن خاطرات نیازی نیست

سپرده ام همه را در میا‌‌ن آن تابوت

بپاش بر سر و آن صورت زمان خموش

بساز چهره ی او‌را به مثل من رنجور

که روزگار بداند

چرا شدم نابود

(حاکمی) مزدا

اشنا هستیم ما

ناآشنا با سایه ها

از کجا معلوم

سرگردان

چون دیوانه ها

اشنا هستیم ما

افتاده در ویرانه ها

در بدر دنبال درد

آن یکی‌

از دانه ها

فکر کردم

اشنا هستیم ما

(حاکمی) مزدا

من از درد صبوری میدهم جان

که تا جانی ز جانان گیرد این جان

نخندد غنچه یی تا گل بروید

گلی‌ از غنچه ی جان گردد این جان

صفای جویباران آب پاک است

به پای دوست ، پاکی می‌دهد جان

خزان رنگها را ساز میزد

چه رنگی‌ را خزانم می‌دهد جان؟

(حاکمی) مزدا

چاره یی نیست که فریاد کشم از ته دل‌

که من آن رقص نمازم

و خمار قبله

که به اوجی ز هیاهو ی خدا

سرگردان

تو نمازم بگذار

گر‌ که من خاطره ی قوم سراب آلوده ام

تو نمازم بگذار

تا ببینند که تو اهل نمازی و نیاز

که منم بت تر از از خانه سنگی‌ سیاه

تو نمازم بگذار

تا شرابی دهمت در سر سجاده سرخ

و تو با سر مستی

شکر گویی

کرمم را ، بدون منت

تو نمازم بگذار

تا به دانی‌ که فریبت ندهم با وعده

سر سجاده به تو مزد دهم

من خدای تو شوم

و بسوزانم من

دوزخی را که تو بر حسب نیازت دادی

کار من ساختن خانه عشاق تو نیست

تو نمازم بگذار

و نزن لاف ،ز رحمان و رحیم

صورت با د نه زیباست ، نه زشت

کس نداند سرّ دنیای سرشت

و تو را خاطره یی نیست ز مینای بهشت

تو نمازم بگذار

(حاکمی) مزدا

Gefällt mir · Kommentieren · Teilen

• Khaton Irani, Zhila Zandavar, Saam Goshtasb und 9 andere