همان پرنده ی در قفسم

برای چشیدن طعم آزادی

و رهایی...................

سرم را قفس ساختم

و از ترس آب و نان

بالهایم قفسی شدند

هنگام پرواز

میله‌های قفس ذهنم را

می‌ پرستم

من یک ایماندارم

(مزدا)

به راهم ادامه می‌دهم

سنگهای افتاده در راه را نمی‌‌بینم

آنها افتاده اند و من ایستاده

آنها نشسته اند و من ایستاده

آنها ساکت اند و من با فریاد

اگر هزار سنگ دیگر هم ببارد

به راهم ادامه می‌دهم،

چون در انتهای راه

چشمانی منتظرند

که من به راهم ادامه بدهم

به راهم ادامه می‌دهم

(حاکمی) مزدا

گر‌ چه تابوت زمستان به شکست

چه بهار سردی است

گًل لبخند مرا دیواری است که

که به پنهانی‌ یک عشق

به یغما رفته است

چه بهار سردی است

در قدم‌های امید از سرما

حس گرمی‌ ته دریا رفته است

باوری را که فراموشم شد

در بهارم سوی شبها رفته است

(حاکمی)