این دشت٬ تشنه به اب است یا که خون
در دست ساقی سلامی است  تا جنون
بردار ازدلم غم افاق روز را
با این سراب غرقه به خون مرگها فزون
شمشیرو شیر به دامان افتاب
چون پهنه سفیدی عالم شود برون
سرسبزیم چه بهایی است تا به سرخ
ققنوس پر کشد چوسیا وش بدشت خون
مزدا

شاخه ها از ریشه در خون
ارزو ها یاد مجنون
افتاب درماه زیتون
ای وطن بی تن مباش
در قمارعشق غرقم
بی تو مردابی زدردم
بسته در باران سردم
ای وطن بی تن مباش
بوی درمان میدهی تو
درد پایان میدهی تو
جان به یاران میدهی تو
ای وطن بی تن مباش
تن نه از تن های بی جان
راویان شهر پیران
شاهدان صبح انسان
ای وطن بی تن مباش
مزدا