آنکه پیش ما به ناز آید تویی‌

آنکه در خوابی‌ به راز آید تویی‌

این تویی و آن تویی‌ در پیش ما

آنکه در وقت نیاز آید تویی

رفتن روح از بدن در کار نیست

جسم بی‌ جان را به ساز آید تویی

خرمن محصول عمر ما شدی

در نهایت بسته، باز، آید تویی‌

می‌ روم راهی‌ بسوی راز تو

همدم مرغان  به ناز آید تویی

مزدا

نقطه وصل تو هرجا هست هست

نقطه وصل من از پا بسته است

پای من زنجیر در عشق است و بس

تو کجایی، یار هرجا هست هست

نیستم در خود که او خود در من است

لعل در دریا و هرجا هست هست

گنج نور از چهره تابان او

روشن و تاریک هر جا هست هست

مزدا

ما حریم عشق را بشکسته ایم

حرمت دیوانگی را بسته ایم

درد‌های عشق از دیوانگی است

آسمان را در قفس پر،بسته ایم

خویش را در خویشتن ازرده ایم

آفتاب زندگی‌ را بسته ایم

تا به خورشیدی رسیم جانی کجاست

نانرفته راه عشق را، خسته ایم

از شراب ناب تا عرش خدا

با شراب عرش پا را بسته ایم

مزدا

چرا باورم را تو با غم شکستی

 بجایش نشستی و با  دل شکستی

بساز از شکوفه در این شاخه خشک

که از باد روییدم و بادبان را شکستی

خزان بر سر شاخه‌ها شاخه سازد

به زردی و خشکی  نشان را شکستی

چه صبحی‌ بجا مانده در جام دنیا

به خونابه دل، جام زرین شکستی

مزدا

هرکجا  رفتم که بینم روی دوست

عشق را دیدم که سرگردان اوست

قلب او ، چون مهر ،می‌ تابد به عشق

خنده در چشمان چون آهوی اوست

فارغ از دنیا به معراجم ببر

سینه می‌‌سوزد نداند کوی دوست

استخوانی مانده از اوراق من

هرورق را می‌‌زنی‌ از آن اوست

پیش پای برگهای سبز خشک

اوفتادم، در پی‌ دنیای دوست

مزدا

خواب این ایمان از آن ایمان شدم

از خودم در ناخودم پنهان شدم

در همان راهی‌ که میرفتم چوو دل

با دلم در آن دلم پنهان شدم

عمر را همراه کردم  با بتی

خود بتم ،بشکستم و نالان شدم

آب و خاکم را ملخ‌ها میخورند

در کویرش درد بی‌ درمان شدم

‌‌ای بسا حالی‌ زمستی با شراب

در شراب کهنه یی جانان شدم

مزدا