Gerade eben

تا نبینی صورت رویای خود

از کجا خواهی‌ بدانی‌ جای خود

آی‌ که در خواب هزاران ساله یی

کی‌ برون آیی تو خود چند ساله یی

یاد ایامی که پیرت کرده است

در جوانی‌ زنده سیرت کرده است

آن گذشته در گذشته حال بود

حال را دریاب که او جنجال بود

آی‌ که در دیروز و فردا مانده یی

ریشه این زندگی‌ را کنده یی

سر براور حال را دنبال کن

این نفسهای کنون را حال کن

خرمن آشفتگی‌‌ها در دل‌ است

شادی و غم در دل‌ ما منزل است

گر بدی‌ها را بدی‌ها یاد کرد

دشمنان را او ز خود دلشاد کرد

چهره خود را به عشق آرا‌ستن

کار هرکس نیست خود را ساختن

(حاکمی)

وقتی‌ سکوت همه ی حرف‌ها را می‌‌زند

نیازی به فریاد نیست

وقتی‌ چشمانم خورشید را نمی‌‌بینند

نیازی به تاریکی‌‌ها نیست

وقتی‌ پاهایم را به کوه آرزوهایم بسته یی

نیازی به رفتن نیست

و وقتی‌ فرصتی برای دیدن تو نیست

نیازی به دیدن دیگری هم نیست

(حاکمی)

تو

نشکن قامتم را

با نوای ساز بی‌ سازش

شکایت از

ندانی ها..........

(حاکمی)

ته مانده این آفتاب زندگی‌

از آن تو

از آفتاب سرد خود

با من بگو

بنشسته یی بر قله یی از دود

از خنده‌های تلخ خود

با من بگو

از من نگو

از خود بگو

(حاکمی)

از عمق گریه‌های من

خنده شکار کرده یی

بخاطر شکستنم

مرا حصار کرده یی

دو چشم مست خویش را

چوو شب خمار کرده یی

بهار من نمی‌‌رسد

که خود بهار کرده یی

ز من مپرس حال دل‌

اگر قمار کرده یی

(حاکمی)

ما بجز خاک در کوی تو

خاک دگری نشناسیم

این عجب نیست

که در کوی تو دلها خاکند

من و عشق

خاک در کوی ترا سجده کنیم

کوی تو

باغ خدا است

تو در این باغ خدا

چون بهاران پاکی

(حاکمی)