به نازم به نازم  به میخانه دل‌ به نازم

به سازم به سازم به یک مشتی از گل‌ به سازم

مرا با گل‌  و درّ غلتان چه حاجت

نوازم نوازم به تاری که در دل‌ نوازم

هوایی ندارم به شبهای شبگرد

بدون ستاره به شب‌های رازم

به نازم  به نازم گر آرامش جان بمانی

زمین و زمان را به سازم ،به نازم

در این بهار عاشقی خزان به سر نمیرسد

سپیده امید هم به چشم تر نمیرسد

گره نزن تو اشک را به درد دیدگان من

بشین دمی کنار من که عشق سر نمیرسد

زبانه‌های آتشی که گر زدی به دامنم

دعای من چو آتش است  چرا خبر نمیرسد

آی‌ آفتاب داغ بسوزان تو جان من

جسمی‌ نمانده تا که بسوزد توان من

بودم چو سنگ خاره و خارا به کوی دوست

آتش بزن تو هرچه توانی‌ جهان من

اشکی نمانده تا کند دیده‌ام سراب

آتش زده به دامن ایمان زبان من 

فریاد گریه ز غصه مجالم نمیدهد

خشکیده  شد ز ریشه تمام فغان من

جانی ز جان نمانده تا که دهم  در ره‌ دلم 

افسوس  پر کشید ز غصه یارم روان من

ما هم به کنج و گوشه میخانه رسفته ایم

افسوس بی‌ سر و بی‌ جامهٔ رفته ایم

ساقی که گم شده است ز راه قریب ما

بنشسته در خرابه و دیوانه رفته ایم

سوی هوای دوست قدم می‌زنیم  و باز

چون سایه اش به قامت افسانه رفته ایم

حالی‌ ز مستی خود  ما  ندیده ایم

تا آمدیم  در نظرش ، ساده رفته ایم 

دردی ز درد‌های مرا تو  ز جان  ببین

بگذر‌ ز عشق همره  آن باده  رفته ایم

چه دردی می‌‌کشد این  جسم  بی‌ روحم

که او همراه با من نیست

و میداند لگد بر پیکرم احساس می‌‌گردد

خودش  من را به گورستان 

بی‌ عشاق مدفون کرد

به آرامی که دردش را نفهمیدم

و تابوت وجود من هنوز احساس میداند

صدای سرد او در گوش مینالد

نمیدانام که میداند زبان عمر یعنی‌ چه

نفس‌هایم ز تنها یی ز جان رفتند

به آرامی یک اندوه  بی‌ مرزی

و آوای  پر پرواز گنجشکی 

که رفته  خاطرم از یاد

صدا را من نمی‌‌مانم

 که با من همصدا گردد

خاطرم هست اگر ماه نباشد ،چه شود

خاطرم   هست  اگر بید بلرزد  ز چه‌ها میلرزد

خاطرم هست بهار  با چه ز بان می‌‌ آید 

خاطرم هست که سر ما چه نشانی‌ دارد 

و شکوفه ز کجا میروید

خاطرم هست  که گلبرگ ضعیفی که تو میپنداری 

به سر  شاخه خشکیدهه نمی‌‌آید باز

خاطرم هست که تو سایه نشین قدمی   ناپیدا

یا بهمراهه  حروفی از عشق

دائماً در سفری

خاطرم میماند که تو

بازیچه یک دم هنری

و عروسک بازی 

خاطرم میماند که عروسک نشوم

که شوم همبازی

خاطرم میماند که 

سفر در پی‌ دردی است که

فریاد ره‌ دور 

مرا میخواند

پای من تاول عشقی‌  ز سرم  داد نشان 

که نمی‌فهمیدی

تو بدنبال  عروسک بازی

باور  کوه  از دشت 

یا که باور دشت از کوه 

شعرم به دامن صحرا چو قأیقی است

اینجا چه ناله یی است که در سینه می‌تپد

این سینه چاک کوه که در دشت خفته است

باور نمیکند که در او روح خفته است

سازی که دشت بر لب این کوه  میزند 

رخسار کوه با لب اندوه  خفته است

دریاب  یار غریبم  مرا چوکوه

ور نه خرابه یی است که در روح خفته است

آی‌ کعبه دل‌ بهر کجا باشی‌ تو 

در زورق دل‌ چه بی‌ ریا باشی‌ تو 

هر بوسه من به خاک پایت مادر

تو در  نظرم  پیش خدا باشی‌ تو

آی‌ کعبه دل‌ بهر کجا باشی‌ تو 

در زورق دل‌ چه بی‌ ریا باشی‌ تو 

هر بوسه من به خاک پایت مادر

تو در  نظرم  پیش خدا باشی‌ تو

هر ناله من هزار راز است امشب

مجنون شده در رهی که باز است امشب

امشب گذری به باغ عشق آماده ام

فریاد من از سرا ی ناز است امشب

گلهای شکسته در کناری از زار

گویا که ستاره اش دراز است امشب

من از نفسش عاشق رویش گشتم

او همسفر سایه ناز است امشب

چون اشک ز چشم ابر می‌‌افتم و باز

خشکی کویر شیب فراز است امشب

اه  آی‌ پر پروانه مجنون به نشین

خونبار شدیم وقت نماز است امشب

ایوان دلم هشته چو ویرانه ایران

از خویش نگویم که چو ساز است امشب

توی این باغچه کوچک دل‌ 

گل‌ باید کاشت

گل‌ کاغذی که نه

گل‌ نرگس

گل‌ یاس

سنبل و یاسمن،لاله عشق

یا که جایی‌ به شقایق بدهیم

اصل گلکاری ماست توی این باغچه ها 

یا که در تابلو دلداری

بذر گل‌ باید کاشت

آی‌ رهگذران 

خوب ببینید که دل‌ فرش زمین است

آهسته تر از حوصله عمر قدم بردارید

آرام قدم بردل دیوانه من بگذارید

پیغام رسیده است

که دلی‌ زار

در این وادی و بازار

خریدار ندارد

دل‌ کندنم از این دل‌ خود سوز

که اصرار ندارد

تقدیم به هر رهگذری 

رهگذری سوخته در دل‌

که اقرار ندارد

شعرم به دامن صحرا چو قایقی است

در داشت سینه‌ام غم طوفان عاشقی است 

با من وفا نکرده جفا میکنند  رفیق

افسوس سایه نیزار ، عایقی است

اینجا که پشت پرده شب  پرده‌ها کشند

خورشید گمشده  پی‌ مینای عاشقی است

در جنگلی‌ به وسعت دریا ی آفتاب

دستم نمیرسد  که بگیرد  . مراقبی است

بر تو سلام عشق از این راه دور با د

بنگر که زیر پای تو من  چون شقایقی است

ملامتم نکنید آی‌ هزاره‌های خموش

در این سرای غریبانه  من ندارم هوش

اگر به کنج فلک داغ آرزو دارم

دلی ز غصه تنهای و نهانی جوش

شکایت از سر سودا به یار خود گفتم

تبسمی ننمود و نوازشی در گوش

به سیم و زار نفروشم‌ دلی که عاشق شد

به پای دل‌ به نشستم که تا شوم مدهوش

خیال زلف و دو چشم خمار او از من

نمی‌ رسد به سرا پرده‌ام دمی آغوش

این جام شراب ناب را  سر نکشم

جز باده عشق را به بر من نکشم

مستی به شراب  زندگانی‌ مستی است

زین مستی  خود زمست کمتر نکشم

پیمانه بده  که ساقی مستانی

زین باده پرستیم شرر من نکشم

دلم هوای سفر دارد از غم بیداد

خدای من چه نشستی که سر دهم بر با د

بیا که می‌‌شده غرقه بخون کنار دلم

تو جام پر کن و من می‌‌خورم ز باده  با د

هزار بار از آن وعده‌های عشق چه شد

نیامده است کنارم چوو لحظه‌ی در یاد

چه بهتر است نشینم به کنج عزلت خویش

کنار ساغر و می‌‌خوش شود دل‌  نا یاد.

هوا که سرد سرد هست

جوانه‌‌ها هوس کنند؟

جوانه‌ یی که سرد شد

گلی‌ برای شاخه هست؟

اگر تبسمی شود

جواب عشق درد هست؟

اگر که رویشی شود

جوانه‌‌های تازه  هم

گلش گلاب میدهد؟

در این فضای غم زده

ز شاخه‌های خشک شده 

گلی‌ پر آب میشود؟

هوا که سرد سرد هست

نشانه خشک میشود

نشانه‌های زندگی‌

خمار مشک میشود

نشانه و جوانه‌ ام 

نمرده خشک میشود

به نور احتیاج نیست

در این هوای یخ زده

جوانه‌ یی نمانده است

که تا نفس کشد بهار

بهار سرد  روی من

ز اشک اختیار نیست

نزن به سایه‌ام تو دست

که میرود ز پیش من

همین نفس که همدم است