آتش نزن بر جان من

آی‌ مهربان  جانان من

من از تو پیدا میشوم

‌گم گشته یی در جان من

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

دل‌ داده‌ام در کوی تو

گم گشته‌ام در موی تو

فارغ نیم از سوی تو

پیدا چو شد  پنهان من

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

با اشک چشمم سر کنم

 رویم به اشکم تر کنم

در آرزوی دیدنت

پیمانه شد پنهان من

شروع یک روز عمر  بهاری

با غنچه‌های امید

که عطرشان به مستی زندگی‌ می‌رسد

و طبیعت خدا را

در قابی از زندگی‌

به تو

آری به تو

تقدیم می‌کنم

من  به امید فردای  با تو 

عشق می‌کنم

من از نوشته‌های کپک زده دور‌های دور 

من از نوشته‌های اسیرشده در عشق‌های کهنه ی بی‌ محتوا

من از هزار‌های گذشته  بر این زمان

من از هزار پیچ و خمّ درد زندگی‌

من از صدای نشنیده  بگوش خود

من از غبار‌های نوری بی‌ نور روز خویش 

من از خرابه‌های خاطره‌های غمین خود

من از شکایت نشنیده  ز خستگی‌ 

با رفتنت 

من از آنها گذشته ام

آنیکه آشناست نپرسیده حال ما

بیگانه هم که ندارد نشان ما

پرواز  سبز قاصدک خوش خیال هم

دردی دعوا نمیکند از خسته  حال ما