آن خدایی که تو میدانی‌ و من

کی‌ جدا باشد ز دانائی من

او نه الله است نه سودای ما

او نه از کاه است و نه غوغای ما

آنچه را دانیم ،ما دانیم و تو

آنچه تو دانی‌ ز ما ، دانیم و تو

گرچه میدانیم،شاید در کجاست

ما  نمی‌دانیم دریاها کجاست

گر شروع سال آید در بهار

در خزان آریم اوقات بهار

در هوای نفس بی‌تابی کنیم

این نفس‌ها را چوو خود یاغی کنیم

پایه‌های عشق آید با خرد

از خدایان خرد بارد خرد

در جدال آخر از احوال خود

با خرد ،باید بسازیم  حال خود

شعر‌های تر نمی‌آید بکار

در زمستان ریشه خود را بکار

مزدا

ما به درد خویش آویزان شدیم

مثل برگی از درخت ریزان شدیم

از کجا باید شروعی تازه کرد

سینه بر خاک از نامیزان شدیم

درد‌ها را در کجا باید نگفت

از خود و ناخود چرا خیزان شدیم

مثل با دی در قفس ساکن شدیم

رعد و طوفان را درون میزان شدیم

کی‌ ببار آریم محصولی ز عشق

پای دربند و ز فکر حیزان شدیم

مزدا

ما در هوس عشق بسی‌ سوخته ایم

بر پیکره عشق صفا دوخته ایم

نالیم  شب و  روز که آریم دمی را

تا عشق نیاد به غم اندوخته ایم

راهی‌ که بدل ختم نگردد به چه درد است

در راه دل خویش ،چه سان سوخته ایم

از موج نترسیم که هستیم ز دریا

دریای  ملامت به خود افروخته ایم

شاید که ندانیم ،ر‌ه عشق به دل را

دیوانه دلان را به خزان دوخته ایم

مزدا

آئین خدا باده پرستی‌ است کجایید

جز باده و می‌‌،ٔبت نپرستید کجایید

رندان همگی ،مست ز می‌، زنده پرست اند

در هیج کجا مرده نمانید ،کجایید

سودا گر عشاق ،ز مستی نهراسند

خود بنده ی بهتر ز خدایید ،کجایید

رهرو نشدیم ،تا که بترسیم ،ز جایی‌

آنجا که شمائید، کجایید،کجایید

مزدا