از خاک‌های مرده

چیزی نمیروید

و در با د‌های مرده

غباری ایده نمی‌شود

و در افکار مرده 

روشنی نیست

چشمان آفتاب را نمیتوان بست

تا من پیاده عروج کنم

در خیالی که رویا نباشد

مردگان میرقصند

مزدا

از بردگان سکوت

چه باید خبر رسد

از خفته‌ها به خون  

بی‌ شک ثمر رسد

اینجا که دامن خورشید میدرند

آتش خبر رسد

من در کجای این تن‌ بی‌ هوش مانده ام

گر خاک سر رسد

مزدا

چه کسی‌ میاید

چه کسی‌ همراه است

تا لب واژه تلخ

که زنیم بر لب بی‌ ساحل نور

غرق در خویش  بجامانده ز صبح

چه کسی‌ بوسه‌ زند بر مهتاب

هیچ کس نیست بجز همراهم

این دلم خون شده از این همه خواب

مزدا

روزگاری است در این شهر نمور

مردمانش ،کر و کور

در بدر در پی‌ یک لقمه ی نان

بی‌ نشان تر از مور

خسته از سایه ی با د

غرق در جهل و غرور

در بهشتی که به دوزخ ماند

با رضایت در گور

مزدا

از خجالت چه کنم در ر‌ه این دام بهشت

بهتر آن است که سر را بنهم بر غم خشت

تکیه بر من نکن ‌‌ای حاصل خورشید خدا

پس کجا رفت خدا، تا که ببیند من و ما

مزدا

من و تو اشک   دریاییم

که در آن شوره زار تلخ افتادیم

نه بذری  که بروید در بهار ما

نه رویش در سحرگاه  خیال ما

اگر باران  بود رحمت

چرا این سرزمین خشک را 

هرگز بهاری نیست

مزدا

کاسه صبر مرا کاسه عمرم نکنید
ناخدا گرکه خطا نیست مرا صبر بده
صاحب شادی و غم این دل افتاده به خون
ساقه نسترن از خار پر است صبر بده
هر قدم در ره میخانه ثواب است وصواب
جرعه جام مرا پر کن و با صبر بده
من هراسی نه زاتش نه دوزخ دارم
روز و شب مستم و مستانه مرا صبر بده
 مزدا

از بس که بوسه‌ زدم بر نقاب عشق

افتاده‌ام  ز پای که بینم سراب عشق

دیروز تشنه‌ چو خار بیابان و در کویر

امروز سر بدار  بنوشم شراب عشق

بی‌ بال پر کشیدم و  رفتم چو ماهتاب

این کاسه خیالی ما شد پر آب عشق

مزدا

ریاب مرا که یار پنهان منی

چون لاله سرخ در گلستان منی

هر چند که هم نشین بی‌ جا شده ام

خوش بوتر از آن هزاردستان منی

میخانه من که بوی باران دارد

در کوچه‌ بن بست پریشان منی

هر لحظه که یاد تو کنم مست شوم

در عمر فصول من ، بهاران منی

مزدا

اله در بیمار جولان می‌دهد

اشک‌ها را هم چوو باران کرده ایم

ساکتیم و ساکن کوی بهار

درد را در چشم پنهان کرده ایم

برگهای نازک انگور را 

خمره انگور رندان کرده ایم

جنگل انبوه را سوزانده ایم

کوه را غول خیابان کرده ایم

مزدا

حال من گوید که از من خوشتر است
هرچه میگوید .حکایت خوشتر است
بال من بسته است دردستان تو
غنچه ها خشکیده در دستان تو
ازچه رو افتاده ام در پای تو
گاه می نالد خدا از جای تو
پر شده از سوته ها این جام ما
جای شهد وانگبین .یخ  کام ما
جای دل همم جام خون بنشسته است
دردل و روحش جنون بنشسته است
هرکجا را او نداند راه نیست
روی سقف خانه ما ماه نیست
سرنوشتی را نوشتند از ازل
ان ازل باید که میمرد از ازل
من کجا و عشق در باران چرا
در بهار دوست بی یاران چرا
مزدا

وقثی که عشق تو لبخند میشود
دنیا به کام تو چون قند میشود
وقتی که عشق وادی خودرا کند خموش
برپام هر نگاه خیره ودربند میشود
وقتی که عشق درد ندارد چه می می شود
سودای سفره اسپند می شود
مزدا

اینجا منشین که غصه‌ها بسیار است

گر جام شرابی شود از خون باب است

ما در میکده عشق ننوشیده شراب

هم باده ما صاحب دل بیمار است

زنجیر به پا نیست ،بسر زنجیریم

با بوسه‌ گل بخاک ،صد دیدار است

فردا که بهار از زمستان زاید

در کوچه‌ عشق یک سخن بسیار است

مزدا

زمین تعادل ندارد

من مهاجرم

از چه باید بترسم

از داشته‌ها یا نداشته ها

مثل حباب شده ام

من مهاجرم

اگر پرنده‌ها از قفس آزاد شوند

آنوقت

باور‌هایم را سکوتم میشناسند

من مهاجرم که 

زمین تعادل ندارد

مزدا

من که در گیر فلک  پیر شدم

از ندانی که گذشت ،سیر شدم

همگی‌ مرده ،ولی‌ فریادیم

داد خواهیم چرا  بیدادیم

من دهان بسته ،  سر و رو بسته

این چه روزی است که   بی‌ هم شادیم  

مزدا 

یکی‌ برام نوشت

خوش بحال حضرت خدیجه که مادر شوهر نداشت

خوش بحال حضرت حوّا که فکٔ و فامیل شوهر نداشت

و خوش بحال حضرت مریم که اصلان شوهر نداشت.

......

.....

......

خیلی‌ فکر کردم که جوابشو بدم یا نه؟؟؟؟؟!!!!

طاقت نیاوردم  و براش نوشتم که

عزیزم، حق با شماست ولی‌

..........

خوش بحال علی‌ که زنش فاطمه ۹ سالگی اومد خونه علی‌  و ۱۸ سالگی هم مرد

خوش بحال حضرت آدم که مادر زن نداشت و تا آخر آدم موند

و  خوش بحال یوسف نجار که  با مریم حال کرد و  نگرانی پسرشو نداشت

مزدا

اتشفشان چه خموش است در بهار

با چهره ی بهار به جنگی نمی‌‌رود

اطراف من که پر از سنگ خاره است

با بوی یاس سفره ی ننگی نمی‌‌رود

آزادگان، به عشق  قسم یاد می‌کنند

گر‌ دل شکسته اند ، به چنگی نمی‌‌رود

پوشانده اند قامت رنگی‌ رنگ را

دستی‌ ز نور به سنگی‌ نمی‌‌رود

مزدا