بعضی‌‌ها چهره غمناک مرا میبینند

زیر لب میخند ند

که چرا

بر غم تنهای ها

غمناکم

این عجب نیست

که هر رهگذری

زیر لب

زمزمه‌ای می‌گوید

شاید هم میگرید

باورم کن

که دلم

از غم تو

گریان است

کاش میشد که از حاشیه بیرون آیی

و نمادی ز شقایق باشی‌

کاش میشد قد مور چه یی

این دلت لانه گرمی‌ میشد

کاش احساس من از تنها یی

عطر لبهای تو در شب میشد

کاش میشد چو صبحی‌ از شب

غم تنهای من رد میشد

و بهمراه نسیمی از گًل

ساکن گونه یی از تب میشد

کاش میشد که هنگام وداع

پیش رویم همه‌‌جا سد میشد

کاش میشد که در باغ خدا

جاده در نفسم شب میشد

عشق‌ها راهی‌ یک دشت تهی از عشقند

که شقایق تنها است

رنگ ما ،رنگ شقایق‌ها نیست

که به عشق ، عشق دهیم

ما، به عاشق شدن عادت داریم

و نداریم نگاهی‌ که

به دل‌ عشق دهد

ما ، به عاشق شدن عادت داریم

که چوو عشق آمده ایم

تا که عاشق باشیم

آیه عشق

فقط یک کلمه است

با

هزاران فریاد

همه در دشت تهی

سرگردان

من و ما تنهاییم

چون به عاشق شدن عادت داریم