یوسف گم گشته پیدا میشود

هر که از ما نیست رسوا میشود

ما نه گم گشتیم ،نه پیدا شدیم

اشتباهاً در درون رسوا شدیم

ما درون را از برون پیدا کنیم

خویش را در خویشتن رسوا کنیم

ناله‌ها بسیار، حرکت‌ها فرار

اهل قیل و قال باشد در هزار

صاحبان منزلت خوابیده اند

مخفیانه گوشه یی نالیده اند

مزدا

در گمان خویش،ما ،رندان شدیم

پیش جانان تا کجا آسان شدیم

اختیاری در دل خود داشتیم

رفت جان از دل چو بی‌ جانان شدیم

عشق را در خود سپر‌ها ساختیم

ناودانی ،در پی‌ باران شدیم

مشت‌ها را در پی‌ دیوار عشق

پای را در دوستی‌ تابان شدیم

گر دمی با عمر خود خلوت کنیم

آفتابی پشت ابر،نالان شدیم

مزدا.

بیا بنشین کنار من درخت باورم گم شد

تو هم از سقف بالای شفق از دور می‌‌آیی

گناهی را ندیدم در سفر با ماهی‌ دریا

به آب تلخ دریا هم دمی با نور می‌‌آیی

اگر از آفتاب عشق روزی همسفر یابم

شراب عشق می‌نوشم ،تو هم از حور می‌‌آیی

هوای روزگار عشق ،پیری را نمیداند

فراموشم نکن، شاید تو هم با نور می‌‌آیی

در آن راهی‌ که میرفتم ندیدم باوری همدل

به ساحل می‌رسد آوارگی ،گر‌ جور می‌‌آیی

مزدا

کیسه بر سر میکشیم تا هیچ جایی‌ را نبینیم

دست خون الود را در خویش پنهان می‌کنیم

چشم‌ها را بسته ایم تا روزمان تاریک با د

در سیاهی‌ها ی فرار از دل دو چندان می‌کنیم

عاشقیم اما نمی‌دانیم معشوق دل ما در کجاست

از سر درد آفرین خویش حیران می‌کنیم

موج در ما موج افکار است تا ر‌ه گم شود

کشتی بی‌ ناخدا با خویش ویران می‌کنیم

آفتی گشتیم بر سرّ وجود خویشتن

زخم بر خود می‌زنیم و درد درمان می‌کنیم

مزدا