تو کنارم باش ،تا دنیا  نچرخد ساعتی‌ یا روز و ماهی‌

هر کسی‌ دیگر رود راهی‌ ، نگردد چرخ چاهی

زورقی را ساختم  من از پری و از نگاهی‌

 ساحلی را می‌شناسم دور تر از کوره راهی‌

تو کنارم باش ،تا دل پر نگیرد سوی  بندی

بال را میگیرم از پایم ،نیفتد  توی چاهی

هر چه را گفتم ، شنیدی و صبوری بود و صبر 

سایه ی مهرت وجودم را به پوشانده است گاهی‌

تو کنارم باش ،تا افلاک  باشد زیر پایم

چرخ زرینی بسازم در فرای  آن سیاهی

تو کنارم باش تا هرگز نمیرم در وجودم

با تو هستم، تا که دنیا یی بسازم در نگاهی‌

مزدا

من به امید بهار

شب نشستم بیدار

که یخ شود لانه ی گل

داشت گرد گلزار

ز خزان موجی زرد

خورده است روحم را

تا  که آماده شوم

همچو  معتاد خمار

روز‌ها نور کم است

راه من تونل شب

یاد گهواره عشق

کرده دل را بیدار

در زمان گم شده ام

بار عمرم  سنگ است

چشم و گوشم کر و کور

خسته تر از بسیار

مزدا

با زنده‌ها  که زنده برانند ،زنده ایم

ورنه به مثل ماهی‌  در آب بنده ایم

ساقی شدیم که جام شراب را 

با ساغری ز می‌‌چوو قلب تپنده ایم

وقتی‌ نگاه‌ها ز غمی ناله میکننند

موجی ز با د ، کویری خزنده ایم

منقار کرکسی که پر از شاخه گل است

بر لاشه‌های غیرت انسان  رونده ایم

از عشق پرسش و پاسخ نمی‌کنیم

با درد، عاشق خود را گزنده ایم

سوت بهار ،رنگ خزان را ندا دهد

دردا که مثل درد جهان را پرنده ایم

مزدا

پرده‌ها افتاده اند از چشم ما

چشم ما افتاده است از چشم ما

راه‌ها در کوره راه‌ها گم شدند

کوره راه هم بسته شد در چشم ما

از بلندی‌ها به زیر افتاده ایم

از نگاه دیگران در چشم ما

وقت باران چتر بر سر می‌‌نهیم

سیل باران میشود, در چشم ما

مزدا

با مرغ   عشق  خویش  دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ   عشق  خویش  دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ  خویش عشق دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا

با مرغ  خویش عشق دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا