از یخ برون زده

از سنگ سر زده

گلهای قاصدک

وقت رسیدن است

پیغام‌ها کجاست

هر جا نرو

هرجا ننشین

با خود مرا ببر

تا راههای دور

همراه من بمان

تا انتهای  نور

گلهای قاصدک

تاریک میشود

شب‌های زندگی‌

بی‌ تو برای من

با با د  میروی

خالی‌ نکن مرا

از خاطرات عشق

با چاله یی ز گور

گر‌ از خرابه‌های قلب من 

یک روز گذر کند خدا

بدون  هیچ پرسشی 

خودش خراب میشود

از آن نکرده ، کرده‌های او

اگر به اشک‌های قلب من

چو بی‌ نظر

نظر کند خدا

دو چشم او 

بدون هیچ بارشی 

 پر آب میشود

از آن  نکرده، کرده ی او

اگر  با اه‌های سرد من

کدام به دم کشیده ام

دمی خطر کند خدا

خودش نفس نمی‌‌کشد

گناه‌های عاشقی

همه ش صواب میشود

از آن نکرده ، کرده ی او

(حاکمی)

از وقتی‌ که در داشت آسمان فکری تو

خورشید از غرب طلوع کند

مطمئن هستم که عقربه‌های ساعت هم

بر عکس خواهند چرخید

و زمان  به عقب بر خواهد گشت

...من نمی‌توانم همراه تو 

برگردم

عادت به سادگی‌ دارم

خیلی‌  ساده

ساده ی ساده

از عاشقان دیر شکایت نمیکنند

رسمی‌ است در دل‌ دیوانگان عشق

ز کی‌ بهار می‌رسد

گلی خمار می‌رسد

به چشم انتظار  من 

هوای یار می‌رسد

بیا که بلبل دلم

نشسته با دلی‌ خموش

به لحظه‌های عاشقی

نسیم یار می‌رسد

بگو که یار من تو یی

هزار ساز من تو یی

بگو کجا روم کجا

ندای یار می‌رسد

شکوفه‌های عشق را

تو آفتاب  رحمتی

به زیر پای خود نگر

یقین بهار می‌رسد

دل‌ خوش از این بودم که 

آیینه  صادق‌ترین ، من است

اما

 ندانستم که...

اشک چشم چپم را

از چشم راستم می‌‌بینم

و لبخند ،سمت راست را

در طرف چپ

در طول عمرم  دلبسته  آیینه بودم

 و دوستی‌ و راستی‌ را از او خواستم

نمیدانام که  بگویم

سلام  بر خاک و سنگ 

یا که آیینه

از روی شاخه یی که با ریشه‌ام بودم

مرا چیدی

در گلدان بلورینی گذاشتی‌

در گوشه یی  از اتاق گذاشتی‌

حالا که  اسیرم

و به آب و نور محتاج

از من دریغ میکنی‌

می‌ترسی‌

که با رسیدن  به آنها

دوباره ریشه بزنم