چرا باورم را تو با غم شکستی

 بجایش نشستی و با  دل شکستی

بساز از شکوفه در این شاخه خشک

که از باد روییدم و بادبان را شکستی

خزان بر سر شاخه‌ها شاخه سازد

به زردی و خشکی  نشان را شکستی

چه صبحی‌ بجا مانده در جام دنیا

به خونابه دل، جام زرین شکستی

مزدا