با مرغ  خویش عشق دگر , هم سخن نیم

با می‌‌فروش دگر, ٔبت شکن نیم

از خود رها نیم که به پوشم لباس عشق

با جام دل و مویه او هم کفن نیم

خود را غریق حسرت ایام کرده ام،

با موی زلف یار, کمانی شدن نیم

از تک درخت گوشه ی چشمی فتاده ام

نارس چو مرده ی خاک کهن نیم

بردار این غبار زچشمان مست خود

تا مست هستم از این چشمه ، من نیم

مزدا