هر کسی‌ از راه عقلش گم شود

سر نوشتش  سرنوشت خم شود

در دلش جوشد که می‌‌آید پدید

هیچ انگوری ز خود خیری ندید 

آن بلایی که ز دین آید پدید

آدمی را میکشد از راه دید

عالمان دین همه محتاج  نان

میخورند این مفت خواران خونمان

دین و مذهب از کجا آمد پدید

خالق او را کسی‌ هرگز ندید

آنچه نادان گفت باور میکنی‌

خویش با نادان برابر میکنی‌

در فراموشی به فکر افتاده ایم

چون شبانان سوی ذکر افتاده ایم

از کجا بای شروعی را گذاشت؟

خلق را جانانه باید دوست دوست داشت

حرمت انسان به ذهن و حال اوست

پیشواز عشق رفتن حال اوست..

مزدا