خسته از عطر گًل کاغذ ام

گًل سرخ بوی شقایق میداد

جغد آواز قناری میخواند

گًل خرچنگ جبین را پر کرد

شوکران همچو عسل شیرین شد

تو ببوس با لب خشکت این خاک

در پی‌ زایش آب از مهتاب

مرز امید مرا باز کنید

تا که فریاد زنم

گًل داودی من پر پر شد

گًل اطلس خشکید

ماهی‌ از ترس نفس را بلعید

از بنا گوش دلی‌ در تب و تاب

ریخته است خونی پاک

درب این خانه شکسته است به آب

می‌رسد از دل‌ شب تاریکی‌

منتظر بر لب این چشمه خشک

نور چشمان هزاران بی‌ تاب