هر شب سیاه چال طبیعت کشد بزیر

سروی ز باغ میهن افتاده در غریب

اینجا چه دلخوشیم به گرمای لانه یی

با آفتاب سرد زمستان خوریم فریب

روزی که رفت ز باغ وطن باغبان پیر

هر کس گلایه داشت نزد بر خودش نهیب

باغ پر از گًل و بلبل چوو خار گشت

یاری نماند تا نرود بر سر صلیب

محکوم گشته ایم و ندانیم راه را

هر روز بر سر یک شاخه در نشیب‌

نالیدن و خموشی مردان که چاره نیست

گوش فلک شنوا نیست ای‌ رقیب

آوارگان پر طمع بنشینید میرسد

مرگ عقاب و باز و وطن در پی‌ طبیب