دلم هوای سفر دارد از غم بیداد

خدای من چه نشستی که سر دهم بر با د

بیا که می‌‌شده غرقه بخون کنار دلم

تو جام پر کن و من می‌‌خورم ز باده  با د

هزار بار از آن وعده‌های عشق چه شد

نیامده است کنارم چوو لحظه‌ی در یاد

چه بهتر است نشینم به کنج عزلت خویش

کنار ساغر و می‌‌خوش شود دل‌  نا یاد.