سخت است این جام تهی

افتاده در ویرانه یی

دستش تهی ،قلبش تهی

پر گردد از جانانه یی

من مست از خاکم کنون

در آفتاب خانه یی

گر مینوازی سوز را

سوزانده یی کاشانه یی

رحمی ندارد روزگار

شد روزگارم لانه یی

آتش نزن این کوچه را

ناآشنا ، بیگانه یی

(حاکمی) مزدا