بیاد شاهپور علیرضا در چهارمین سالگشت  پروازش

هرگز گمان مبر  که فراموش میشوی

با شعله‌های سرکش عشقت به مام مان

پیر و شکسته و خاموش میشوی

هرگز سحر نگردد در باور زمان 

جز تا غروب نور

بعد از سیاهی شب‌های زندگی‌

با یک طلوع دیگر خورشید

در باور همه

تو یکه تاز و وجهه چاووش میشوی

سردار سربدار

زمان ناگزیر تو است

بی‌ نام تو ،امید شکسته است در قفس

همراه پشت‌های خمیده ،ز درد و رنج

با  بستر خزر ،تو هماغوش میشوی