داد گَوَن فریاد شد
فریاد او بیداد شد
چون خسته شد از روزگار
آمال او بر باد شد
این زندگی بیداد هست
از سنگ داغ و ریگزار
ساکن به کوی باد هست
من با گَوَن هم ناله ام
هر روز و شب همسایه ام
یادم ز شادیش شاد هست
هم نوش وهم پیاله ام
کر گشته است این داد من
گاهی شود فریاد من
زخم خوردگان انتظار
دردم شده همزاد من
از استخوان بشکسته ایم
همچون صلیب خسته ایم
هر روز پا و دستمان
با میخ دوران بسته ایم
افتاده از گوش گَوَن
با بوی یاران کهن
آمد به جان انجمن
دادی برآن بیداد من
ما زندگان افسانه ایم
با یادمان بیگانه ایم
خاریم با باد نفس
افتاده ایم، درمانده ایم

گون