به استقبال شب نمی‌روم

تو  میدانی‌

ستاره  ام را دوست دارم

میدانم که

سیاهی‌ها را 

با طلوع خوشید

و

آمدن تو

بدرقه خواهم کرد

گلهای باغچه

در انتظار  تو

 زمین گیرند

تو آن درمان بی‌ درمان دردی

اگر چه که زنی‌ ،اما تو مردی

وفای تو صفای تو بهار است

ز سرمای بهار من تو سردی

اگر من زنده‌ام  زندانیم من

ترا گویم تو مردی و تو مردی

(حاکمی)

آنچه تو گفتی‌ نشد از درد ما

ذره‌ای کمتر..که خود شّد درد ما

آفتاب عمر بر ما شد حرام

آمدی ،،رفتی‌،،نفهمیدی کدام

آب و باران زاده اشک منند

چشمه‌های جان من مثل همند

ساربان گم کرده ره‌ در رراه دوست

کاروانش تشنگی هم راه اوست

خالی‌ از هر گونه امیدی شدیم

در مسیر با د چون بیدی شدیم

تا به کی‌ این خرقه بر جان من است

بندگی، تحقیر، در نان من است

در آسمان عشق مرا پند یار نیست

اینجا ستارگان خدا  گریه میکنند

من ساز بی‌ کسم که نوازنده‌ام نبود

بر بام ما ، چلچله‌ها گریه میکنند

باور نمی‌کنید که در روز و در غروب

گلهای باغ ، در دل‌ ما گریه میکنند

آی‌ دل‌ برو که باور مارا فروختی

در پیش ما ز درد ،مهر و صفا گریه میکنند

دلخسته ایم و یار به نازش نشسته است

در این مکان همه،ز شرم خدا گریه میکنند

یاران عشق بر دل‌ ما سنگ میزنند

از درد خویش  پیش شما گریه میکنند

دنبال صدا نگرد

در همین نزدیکیها  شکتسته است

صدای شکستن بال گنجشک را

همه نمیتوانند بشنوند

یا ببینند

به ویرانه عادت دارم

و از ترحم نفرت

نمی‌خواهم  

باور کن 

بالهایم آزار دهنده اند

پرواز را فراموش می‌کنم

من به ویرانه عادت دارم