خداوندا تو احساسی‌

همان حسی که من دارم

تو مجنونی 

تو هم مجنون لیلایی

و میدانم که

تو  با این دل‌ 

همراهی

اگر عشق و جنون جرم است

من  مجرم 

توی همراه

زبانم لال 

گمراهی

خداوندا

اگر پیشم بشینی‌

میآ‌‌ن گریه‌های من تو پیدایی

عجب  رسمی‌  به پا کردی

مرا رسوا ،ز شیدایی

چه پنهانی‌ 

چه پیدایی.......

خوشا آنان‌که دایم در نماز اند

نماز عشق را  در عشق نازند

قمار عشق را در سجده خوانند

نیاز عشق را  با عشق تازند 

آی‌ عارفان عاشق آید بر بر من

تا دل‌ کنم چو فرشی در پیش پای یاران

آنانکه بی‌ وفایند گم گشتگان راهند

بر خیز آی‌ دل‌ من چون ابر و با د و باران

پر کن پیاله‌ام را تا می‌‌رسد به جانم

چشمان مستت آی‌ دوست  فصلی است در بهاران

بنشسته‌ام به پایت تا روز آخرینم

بر دار سازمت دل‌ تا او رسد به سامان

بی‌ هوش و پایکوبم در عطر یاس رویش

آغوش عشقت آی‌ دوست جان میدهد به جانان

کوهی از سنگم من

گوشهایم سنگی‌

که دگر هیچ صدایی شنوا نیست مرا

دل‌ منهم  سنگ است

و نمیفهمد که عشق معنی‌ دارد

پاهایم سنگ اند

هم چنان محکم و سخت

رو به بد بختی خود پا برجاست

که در آن تیشه فرهاد ندارد جایی‌

جسم و روحم

لب و لبخند

غم و اندوهم سنگ

و شمایی که به من می‌‌نگرید

خوب در چشم   سیه گشته من خیره شوید

سنگ خارا شده ام

خشک و بی‌ آب چوو صحرا شده ام

هیچ امیدی برویدن یک گٔل

حتا گٔل گٔل سنگ هم نیست

بروید از پیشم

که من اینجا 

تنها

و بدون هیکس

سنگتر از سنگم

تک و تنها

بهتر از هرکس و هر چیز

همین تنهایی است

که من و او دیری است خوب هم آغوشیم

و رهی نیست برای دگری

آی‌ کسان دیگر 

بروید از پیشم 

آتش نزن بر جان من

آی‌ مهربان  جانان من

من از تو پیدا میشوم

‌گم گشته یی در جان من

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

دل‌ داده‌ام در کوی تو

گم گشته‌ام در موی تو

فارغ نیم از سوی تو

پیدا چو شد  پنهان من

،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،

با اشک چشمم سر کنم

 رویم به اشکم تر کنم

در آرزوی دیدنت

پیمانه شد پنهان من

شروع یک روز عمر  بهاری

با غنچه‌های امید

که عطرشان به مستی زندگی‌ می‌رسد

و طبیعت خدا را

در قابی از زندگی‌

به تو

آری به تو

تقدیم می‌کنم

من  به امید فردای  با تو 

عشق می‌کنم

من از نوشته‌های کپک زده دور‌های دور 

من از نوشته‌های اسیرشده در عشق‌های کهنه ی بی‌ محتوا

من از هزار‌های گذشته  بر این زمان

من از هزار پیچ و خمّ درد زندگی‌

من از صدای نشنیده  بگوش خود

من از غبار‌های نوری بی‌ نور روز خویش 

من از خرابه‌های خاطره‌های غمین خود

من از شکایت نشنیده  ز خستگی‌ 

با رفتنت 

من از آنها گذشته ام

آنیکه آشناست نپرسیده حال ما

بیگانه هم که ندارد نشان ما

پرواز  سبز قاصدک خوش خیال هم

دردی دعوا نمیکند از خسته  حال ما

به نازم به نازم  به میخانه دل‌ به نازم

به سازم به سازم به یک مشتی از گل‌ به سازم

مرا با گل‌  و درّ غلتان چه حاجت

نوازم نوازم به تاری که در دل‌ نوازم

هوایی ندارم به شبهای شبگرد

بدون ستاره به شب‌های رازم

به نازم  به نازم گر آرامش جان بمانی

زمین و زمان را به سازم ،به نازم

در این بهار عاشقی خزان به سر نمیرسد

سپیده امید هم به چشم تر نمیرسد

گره نزن تو اشک را به درد دیدگان من

بشین دمی کنار من که عشق سر نمیرسد

زبانه‌های آتشی که گر زدی به دامنم

دعای من چو آتش است  چرا خبر نمیرسد

آی‌ آفتاب داغ بسوزان تو جان من

جسمی‌ نمانده تا که بسوزد توان من

بودم چو سنگ خاره و خارا به کوی دوست

آتش بزن تو هرچه توانی‌ جهان من

اشکی نمانده تا کند دیده‌ام سراب

آتش زده به دامن ایمان زبان من 

فریاد گریه ز غصه مجالم نمیدهد

خشکیده  شد ز ریشه تمام فغان من

جانی ز جان نمانده تا که دهم  در ره‌ دلم 

افسوس  پر کشید ز غصه یارم روان من

ما هم به کنج و گوشه میخانه رسفته ایم

افسوس بی‌ سر و بی‌ جامهٔ رفته ایم

ساقی که گم شده است ز راه قریب ما

بنشسته در خرابه و دیوانه رفته ایم

سوی هوای دوست قدم می‌زنیم  و باز

چون سایه اش به قامت افسانه رفته ایم

حالی‌ ز مستی خود  ما  ندیده ایم

تا آمدیم  در نظرش ، ساده رفته ایم 

دردی ز درد‌های مرا تو  ز جان  ببین

بگذر‌ ز عشق همره  آن باده  رفته ایم

چه دردی می‌‌کشد این  جسم  بی‌ روحم

که او همراه با من نیست

و میداند لگد بر پیکرم احساس می‌‌گردد

خودش  من را به گورستان 

بی‌ عشاق مدفون کرد

به آرامی که دردش را نفهمیدم

و تابوت وجود من هنوز احساس میداند

صدای سرد او در گوش مینالد

نمیدانام که میداند زبان عمر یعنی‌ چه

نفس‌هایم ز تنها یی ز جان رفتند

به آرامی یک اندوه  بی‌ مرزی

و آوای  پر پرواز گنجشکی 

که رفته  خاطرم از یاد

صدا را من نمی‌‌مانم

 که با من همصدا گردد

خاطرم هست اگر ماه نباشد ،چه شود

خاطرم   هست  اگر بید بلرزد  ز چه‌ها میلرزد

خاطرم هست بهار  با چه ز بان می‌‌ آید 

خاطرم هست که سر ما چه نشانی‌ دارد 

و شکوفه ز کجا میروید

خاطرم هست  که گلبرگ ضعیفی که تو میپنداری 

به سر  شاخه خشکیدهه نمی‌‌آید باز

خاطرم هست که تو سایه نشین قدمی   ناپیدا

یا بهمراهه  حروفی از عشق

دائماً در سفری

خاطرم میماند که تو

بازیچه یک دم هنری

و عروسک بازی 

خاطرم میماند که عروسک نشوم

که شوم همبازی

خاطرم میماند که 

سفر در پی‌ دردی است که

فریاد ره‌ دور 

مرا میخواند

پای من تاول عشقی‌  ز سرم  داد نشان 

که نمی‌فهمیدی

تو بدنبال  عروسک بازی

باور  کوه  از دشت 

یا که باور دشت از کوه 

شعرم به دامن صحرا چو قأیقی است

اینجا چه ناله یی است که در سینه می‌تپد

این سینه چاک کوه که در دشت خفته است

باور نمیکند که در او روح خفته است

سازی که دشت بر لب این کوه  میزند 

رخسار کوه با لب اندوه  خفته است

دریاب  یار غریبم  مرا چوکوه

ور نه خرابه یی است که در روح خفته است

آی‌ کعبه دل‌ بهر کجا باشی‌ تو 

در زورق دل‌ چه بی‌ ریا باشی‌ تو 

هر بوسه من به خاک پایت مادر

تو در  نظرم  پیش خدا باشی‌ تو

آی‌ کعبه دل‌ بهر کجا باشی‌ تو 

در زورق دل‌ چه بی‌ ریا باشی‌ تو 

هر بوسه من به خاک پایت مادر

تو در  نظرم  پیش خدا باشی‌ تو

هر ناله من هزار راز است امشب

مجنون شده در رهی که باز است امشب

امشب گذری به باغ عشق آماده ام

فریاد من از سرا ی ناز است امشب

گلهای شکسته در کناری از زار

گویا که ستاره اش دراز است امشب

من از نفسش عاشق رویش گشتم

او همسفر سایه ناز است امشب

چون اشک ز چشم ابر می‌‌افتم و باز

خشکی کویر شیب فراز است امشب

اه  آی‌ پر پروانه مجنون به نشین

خونبار شدیم وقت نماز است امشب

ایوان دلم هشته چو ویرانه ایران

از خویش نگویم که چو ساز است امشب

توی این باغچه کوچک دل‌ 

گل‌ باید کاشت

گل‌ کاغذی که نه

گل‌ نرگس

گل‌ یاس

سنبل و یاسمن،لاله عشق

یا که جایی‌ به شقایق بدهیم

اصل گلکاری ماست توی این باغچه ها 

یا که در تابلو دلداری

بذر گل‌ باید کاشت

آی‌ رهگذران 

خوب ببینید که دل‌ فرش زمین است

آهسته تر از حوصله عمر قدم بردارید

آرام قدم بردل دیوانه من بگذارید

پیغام رسیده است

که دلی‌ زار

در این وادی و بازار

خریدار ندارد

دل‌ کندنم از این دل‌ خود سوز

که اصرار ندارد

تقدیم به هر رهگذری 

رهگذری سوخته در دل‌

که اقرار ندارد

شعرم به دامن صحرا چو قایقی است

در داشت سینه‌ام غم طوفان عاشقی است 

با من وفا نکرده جفا میکنند  رفیق

افسوس سایه نیزار ، عایقی است

اینجا که پشت پرده شب  پرده‌ها کشند

خورشید گمشده  پی‌ مینای عاشقی است

در جنگلی‌ به وسعت دریا ی آفتاب

دستم نمیرسد  که بگیرد  . مراقبی است

بر تو سلام عشق از این راه دور با د

بنگر که زیر پای تو من  چون شقایقی است

ملامتم نکنید آی‌ هزاره‌های خموش

در این سرای غریبانه  من ندارم هوش

اگر به کنج فلک داغ آرزو دارم

دلی ز غصه تنهای و نهانی جوش

شکایت از سر سودا به یار خود گفتم

تبسمی ننمود و نوازشی در گوش

به سیم و زار نفروشم‌ دلی که عاشق شد

به پای دل‌ به نشستم که تا شوم مدهوش

خیال زلف و دو چشم خمار او از من

نمی‌ رسد به سرا پرده‌ام دمی آغوش

این جام شراب ناب را  سر نکشم

جز باده عشق را به بر من نکشم

مستی به شراب  زندگانی‌ مستی است

زین مستی  خود زمست کمتر نکشم

پیمانه بده  که ساقی مستانی

زین باده پرستیم شرر من نکشم

دلم هوای سفر دارد از غم بیداد

خدای من چه نشستی که سر دهم بر با د

بیا که می‌‌شده غرقه بخون کنار دلم

تو جام پر کن و من می‌‌خورم ز باده  با د

هزار بار از آن وعده‌های عشق چه شد

نیامده است کنارم چوو لحظه‌ی در یاد

چه بهتر است نشینم به کنج عزلت خویش

کنار ساغر و می‌‌خوش شود دل‌  نا یاد.

هوا که سرد سرد هست

جوانه‌‌ها هوس کنند؟

جوانه‌ یی که سرد شد

گلی‌ برای شاخه هست؟

اگر تبسمی شود

جواب عشق درد هست؟

اگر که رویشی شود

جوانه‌‌های تازه  هم

گلش گلاب میدهد؟

در این فضای غم زده

ز شاخه‌های خشک شده 

گلی‌ پر آب میشود؟

هوا که سرد سرد هست

نشانه خشک میشود

نشانه‌های زندگی‌

خمار مشک میشود

نشانه و جوانه‌ ام 

نمرده خشک میشود

به نور احتیاج نیست

در این هوای یخ زده

جوانه‌ یی نمانده است

که تا نفس کشد بهار

بهار سرد  روی من

ز اشک اختیار نیست

نزن به سایه‌ام تو دست

که میرود ز پیش من

همین نفس که همدم است

سنگی‌ که آسیاب دلم را شکسته است
طوفان  یک نگاه ز چشم که بوده است
از ناله‌های سایه چشمی به باغ دل‌
انگار شعر دلم را سروده است
 دنیای من به دامن زلفش  به  آفتاب
مثل عروسکی  به کنارش غنوده است
اشکی نمانده تا که بشویم غبار چشم
چیزی نمانده چون همه  را او ربوده است
مینالم از فراق و به سر میروم ولی‌
راه دراز عشق چرایش نبوده است

ماییم و صدای عشق
مائیم و ندای عشق
در چشم فروزانی
مائیم هوای عشق
گاهی‌ لب گیسو را
ما سجده به دل‌ کردیم
گاهی‌ به هوای او
کردیم هوای عشق

آویزه گلی‌ تو بهارم ،بهار من
آرام میروی ز بهارم ،بهار من
بلبل نیامده به سر شاخه ی امید
در خواب میروی  ز دیارم ،بهار من
هنگام صبح  بلبل دل‌ زار میگریست
از درد غنچه یی ز بهارم،بهار من
در شوره زار خرمن ایام خفته ام
با هر بهانه خزان است بهار من
شاید که شور  طراوت کند بهار
در سایه یی که نور نگاه است بهار من
با اشک چشم شویم. آن راه سرد را
تا بوسه‌ یی زنم  به بهارم ،بهار من
فریاد ماه و مهر در این آسمان دل‌
در شوق عشق بهار است ،بهار من

وای از گردش این چرخ غریب
هوشم از دست برفت
جای مهتاب   در این شا م غریب
نور و هنگامه خورشید کجاست
شب شب‌ها و نویدی از دور
تو بمان  چل چله‌ها می‌‌آیند
چشم‌ها را در ستاره بارند
نور آنجاست که میثاقی هست
ذره یی نور در او باقی‌ هست

دوستی‌ را عشق است
دوستی‌‌ها عشقند
خانه یی ویرانه
کنج دیوار اطاقی نمدار‌
که پر از واهمهٔ ها  از ترس است
و نشانش بن بست
خفته در سینه ما
با نگاهی‌ در خود
 دوست را منتظر است
دوستی‌ یعنی‌ عشق

من هم از سبزی آن باغ خدا میترسم
که  دورنش  همه گلهای اقاقی  خشکید
بوی یاسی هم نیست
برتن آن گل‌  سرخ
 بجز این چند  خار  چیزی نیست
سبزی باغ  خدا در خوابم
لانه ی  گنجشکی است
که ز تنها یی  ها
خزه‌ها سر سبزند
پر  پرواز درونش  خشکند
سبزه از سبزی آن باغ خدا است

شاید نشانه‌ها  ز نشانی‌ فراری اند

وامانده در قفس ز نشاندار فانی اند

شاید که آن نسیم تبسم دروغ بود

در گیر و دار عشق زمستان بهاری اند

در بند عزیزانم ،خود خویش نمیدانم

گهواره داوودم  از  ملک سلیمانم

یاران  چو بهار دل‌،وابسته بکار دل‌

از هیچ شوم چیزی از خویش نمدانم

دل‌ ما دل‌ نبود چونکه دلی نیست در این دل‌

به تمنا نه کشانیم دل‌ خویش در این دل‌

صحبت موی تو و رو تو افتاده در این دل‌

به خجالت   چه کشانیم  سر خویش به این دل‌

گل‌ مهتاب شبی در دل‌ ما روشن شد 

جز  دو چشمان توراهی‌ نبود در این دل‌

راه گم‌کرده  چه راهی‌ برود تا دل‌ دوست

دوست دل‌ داده بجایی  که نداند این دل‌

سهم دل‌ در دل‌ بیگانه ندارد جایی‌

گًل سودائی عشق

در به در

خانه به خانه

چوو سر بی‌ چشمی

بی‌ زبان با صد گوش

شنوا نیست به حرف و سخنم

باز هم سر بزند هر جایی‌

بار ها غنچه او پر پر شد

نشده گًل پر شد

به ندیدن بهتر

بی‌ زبان روشن‌تر

رنگ سرخی دلم خون تر شد

راه دراز عشق چنین است عاشقان

مرغان عاشق اند که پیوسته میروند

رقصی به جام باده و بلبل به شاخسار

همراه نو بهار به افسانه میروند

آن راه عاشقی که پر از سنگ و خار هست

در گیر و دار عشق چوو دیوانه میروند

در شعله‌های عشق فقط نور شمع نیست

اما برای عشق چوو پروانه میروند

منزلگهی است  در سبد روزگار ما

همراه دل‌ نشو که به ویرانه میروند

باید گرفت رشته دل‌ را ز دست یار

ورنه به پای خویش به بتخانه میروند

پنجره یی رو به خانه امید
نگاهی‌ به جای پای سفید
تا تک درخت آواز‌های بهاری
با من بیا
وگرنه در کوچه‌های تنگ و تاریک
سایه یی هم ،سایه مرا ندید

ای‌ صاحب دستار نزن بر سر من سنگ
عاشق به وصالی است در آغوشش تنگ
من جامعه دریدم که بیابم او را
حتا به نگاهی‌ نشدم در او رنگ
منظور من از کعبه و بتخانه دل‌ توست
برخیز که با دل‌ نتوان شد در جنگ
مستی به دل‌ ما همه آفاق بریده است
من در طلبم تا که چه گویی تو به آهنگ
فرشی است در این میکده خون شده ،بنشین
دستی‌ چوو در آغوش خدا با ‌یک رنگ

ما در سفر عشق مریدیم و غبار ایم

آنجا که بهار است نویدیم و قراریم 

در لانه ما سبزی عشاق ببارد

گرمیم بر این بال ظریفی‌ که سواریم

طلوعی  در غروب

سجده یی بر سنگ

از سجده‌های پر سنگ

مدفون در عرش

در سنگ مزار خورشید  تنگ

عسل‌های شور 

حاصل اشک زنبور

از خون گًل‌های عاشق

با پیغامی از دور. 

چشم‌هایم را 

از چشمه خورشید درآورده‌ام ،تا

اشک‌هایش سنگها را جاری کند

چشم‌هایم را 

از چشم خدا در آورده‌ام ،تا 

ببیند آنکه را بر دلم سنگ میزند

چشم‌هایم را 

در چشمه چشم‌هایم می‌فروشم،تا

باور شود که

میخوام همچون سنگ جاری شوم

مستیم که هستیم در این عالم هستی‌

راه دگری نیست در این دیر زمستی

تعداد محدود 

شاید هم دورند و نا محدود

کمکم کن که سر کشم از این خرابه آباد

هنوز که نفس‌ها نه گشته‌اند مسدود

پروا چرا 

از کوه دود

راهی‌ میان بر است در این کوره راه دل‌ 

جایی‌ قدم نهاده یی که زند بوسه‌  آه دل‌

گلهای عشق پر پرواز  در لب اند

آنجا کجاست که زند پرسه ماه دل‌

 گذر از حجاب

نمی‌خواهم پاپوش من باشی‌

در زیبایی آئینه کودکی ها

چشمانت به پلک آرسته است

اصل من این است

مطمئن باش که او سایه نبود

و خیالی که نباشد نامی‌

به کدام سوی،

ته این کوچه بن بست

بال و پر ناپیدا است 

زیر مشتی از خاک

سفری از بامی

نبض من بی‌هوش است 

از درون یخزده است

گر چه  فواره خون در قلبم

همچو دیگی‌ غلیان میجوشد

نبض من بی‌هوش است

آسمان من و ما برق نگاه من و توست

ابر‌هایش ز تمنّای جهان من و توست

رنگ آبی شده آاش راز میان من و توست

سایه عشق    به دلدار زبان من و توست

تو هم بخوان 

هر آنچه که می‌گویم از دلم

بیچاره این دلم که نمی‌‌نالد از دلم

بوی خموشی و بغض نفس ز من

پرواز  عشق را ز چه کس دارد این دلم

در کوچه یی که نفس گیر می‌کند

کنج لبان توست  هوس دارد این دلم

روشن نمی‌شود شب امید  و روز تار

جز با نگاه  عشق ،هوس  دارد این دلم  

امید من به رویش است 

روییدنم تکاملی ز نو

پرواز

 در هوای دست‌های بی‌ کسی‌ ،غریب 

خاموش و خسته موج

پرواز 

درتکاملی که آشناست

اینجا ز بی‌ کسی‌ است

مستم و با لرزش نگاه آن غریبه

بی‌هوش

هستم ،ولی‌ با یاد یک نسیم 

که وزیده است با خروش

چشم انتظار

در وزش با د نو بهار

در میکده دل‌ شده‌ام عاشق و شیدا

ای‌ وای اگر نوشم از این  جرعهٔ یکتا

مستانه اگر کوی تو را روی نمایم 

تنهایی این میکده را نیست تمنا

منهم از دوست همین را دارم

که مرا همراهی

دست خورشید در این دشت غریب

کلّ امید همین را دارم

• 

  خاله پسر من در بهار زلف عشق جانانه پر پر میزنم 
  
  ترسی‌ ندارم از سخن،خود را به آن در میزنم

کاروان عشق سالاری نداشت

هرچه بوده روزگار من گذشت

من نمیدانام کجا در قلب من

از بیابان یا که از دریا گذشت

از فراز خط سرخ آسمان

تو که میدانی‌ که هرگز بر نگشت

هیچ میدانی‌ چه کردی با دلم

خشک کردی در کویری پر ز دشت

روز‌های عشق شیرینم چو با د

رفت و رفت و رفت تا عمرم گذشت

زندگی‌ را تو نگاهی‌ بنداز

زندگی‌ گشته چو آهی گذرا

ٔپل عمری که عبورش سخت است

نفسی بود که رفته است هوا

راهها یی که رهش در دل‌ ماست

راهشان مسدود است

کهکشان که ز فکر آمده است

مرز‌شان مسدود است

کلماتی که زبان می‌گوید

رمزشان مفقود است

در سکوت خبری

زندگی‌ نابود است

آن گرد با د سرخ که سوزانده است ترا

خشکانده است مرا

سرمای روزگار اگر مانده است بجا

در باغ پر گلی که که نشانش نمانده است

افسرده است مرا

بی‌ تو اگر چه می‌گذرد روزگار من

دنبال باغ و بوته امید بوده ام

از چشمه یی به وسعت  چشم و دیار من

پنداشتم که زنده شود آن درخت پیر

با پشتکار تو....

او زنده میشود،

با دلو آب و چشمه بی‌ رنگ آبگیر

در خاطرات ریشه آن سرو ناز باغ

جای تو بود و پرواز سرب داغ

پای تو بود و راه نرفته یی

برف و سفیدی و چند تا کلاغ و زاغ

یادم ز روشنایی این بام پر فراغ 

تو میدانی‌ چرا تنهایی ما میزند فریاد

تو  میدانی‌ چرا موج سکوت ما پر از خونست

تو میدانی‌ چرا خرمنگه آزادی ما سرد و بیمار است

تو میدانی‌ چرا ما در سکوت مرگ آزادیم

و میدانی‌ چرا از خود گریزانیم

و میدانم  ،  نمیدانی

وگرنه خون بها را

 این چنین

ارزان نمی‌‌دادیم 

هنوز‌م درد من بسیار میداند

هنوز‌م در عصب هایم،رگی‌ از خون خروشان است

اگر چه رو به پایان است

ولی‌ از اوج می‌گوید

و خورشیدی که پنهانی‌ ز عمق موج می‌گوید

چه مردابی است ،کلّ کهکشان ما

که میبلعد  روان و استخوان ما

چه انسانهای بی‌ دردی ،که خود را هیچ میدانند

گذر از روح آسان نیست

چه سازی میزند کابوس

ز خود خواهی‌ فانوسی که بی‌ نفت است

چه گرمایی درون آ‌شیان یک شبی سخت است؟

نزن فریاد

نزن فریاد

که شاید بچه گنجشکی،ز بامی پار کشد چون با د

و ابری را بباراند

گیاهی‌ را بجای ما برویاند

(وصیت نامه)

چون نفس رفت به سوزانیدم

شادمان شاد شوید

همه فریاد شوید

جسدم را به سپارید به اتشگه ماد

گرد خاکستر را 

با سرود ایران

به امانت بدهدیش بر با د

تا رساند او‌را

 به بر و بام وطن

و نجاتش دهد از بی‌ وطنی  ،در بیداد

همگی‌ شاد شوید

که یکی‌ رفت به منزلگه عشق

ذوب این خاک نشد در فریاد

من که داغ دل‌ یک محرومم

جنگل سبز که بی‌ دار و درخت جنگل نیست

گًل عاشق شده یی در مومم

بوته سبز   بدون ریشه

باغ‌ها هم هوس دشت کویر

زاغ در حسرت یک شاخه پیر

شاخه‌هایی‌ که نخشککیده ز زیر

جنگل و باغ به سودای بهار

عاشقی  کو که بسازد زنجیر

گر نشانم را ندارم من بیاد

داده‌ام کلّ نشانم را به با د

شمع را از شعله اش پندار هست

شعله شمع اش ز تاریکی مباد

با د اگر باشد نسیمش روح زار

بخشد او‌را صد غبار از گرد با د

چوب سوزان گر که خاکستر شود

از نشان چوب چیزی کم مباد

ساحل دریای خورشید است ترا

آنکه دریای نشانش یاد با د

خسته از عطر گًل کاغذ ام

گًل سرخ بوی شقایق میداد

جغد آواز قناری میخواند

گًل خرچنگ جبین را پر کرد

شوکران همچو عسل شیرین شد

تو ببوس با لب خشکت این خاک

در پی‌ زایش آب از مهتاب

مرز امید مرا باز کنید

تا که فریاد زنم

گًل داودی من پر پر شد

گًل اطلس خشکید

ماهی‌ از ترس نفس را بلعید

از بنا گوش دلی‌ در تب و تاب

ریخته است خونی پاک

درب این خانه شکسته است به آب

می‌رسد از دل‌ شب تاریکی‌

منتظر بر لب این چشمه خشک

نور چشمان هزاران بی‌ تاب

آنکس که ترا برد به خلوتگه راز

در قافله خلوت خود داشت نیاز

در پرده پندار نمی‌‌داندم چیست

عکسی است که در آئینه می‌‌سازد ساز

افتاده به دل‌ سنگ ز غوغای سرم

رقصی است به گلسنگ شبی در آغاز

سروی که زده ریشه به خونم امروز

افتاده به پایش به ترنم تک تاز

گر هوش من از دست برفت تنگ نشد

رویای گلی‌ را که به سر دارم باز

زندگی‌ اجباری است

زندگی‌ کلبه یی از خواب و خیال

که ترا میبرد از سال به سال

تا بسازد نفسی  بی‌ پر و بال

زندگی‌ اجبار است

ساحلی بیمار است

می‌ روی در خوابی‌ 

که ندانی به کجاست

آسمان  با د هوا است

ابتدا به انتهاست

عطر‌های گًل کاغذ پیداست

در پی‌ بی‌ عطری

میهمانی شیداست

زندگی زنجیر است

داستانی‌ کهنه است

چون حکایت زیباست

زندگی‌  در دلمان نه پیداست

موج اقیانوس عشقم ساقیا پیمانه کو

عشق بی‌ فانوس عشقم زاهدا جانانه کو

آسمان تار عشقم روشنی را روزنی

روزن آن جام عشقم ، روزن آن خانه کو

دیده را بگذار بر جام دلم

تا نیفتد ذره آاش بر ماهتاب

لب فرو بستم که   می‌‌   نوشم ز چشم

چشم را بستم که نوشم آفتاب

آفتاب آمد به لب در شام عشق

عشق هم در جام دل‌ آمد به خواب

می‌، گشته یار من چو تو یار دگر شدی

ننشین کنار من که رفیق دگر شدی

افتاده‌ام به زیر, همان دگر شدی

خوشبخت آنکه ترا همسفر شده

غافل مباش که زار دگر شدی

در پگاهی پر مه‌

قایقی را دیدم،که بسوی مهتاب

بار مه‌ را میبرد

قاصدک در باران ،بادبان را می‌‌شست

تا شود رنگ گًل تابش ماه

با نفس‌ها و شتابی  پر ترس

با د پارو میزد

نم نمک باران هم ،ک

کف این قایق پر از مه‌ را 

نرم جارو میزد

قفل بشکسته ابری پر خاک

ماه را گم میکرد

با د پارو میزد،تا که مهتاب بتابد بر ماه

و شود قایق پر از مه‌ شاد

ماه چون مه‌ شده بود

تا شقایق آید

هر پر گلبرگش

بال قایق آید