ما هم به کنج و گوشه میخانه رسفته ایم

افسوس بی‌ سر و بی‌ جامهٔ رفته ایم

ساقی که گم شده است ز راه قریب ما

بنشسته در خرابه و دیوانه رفته ایم

سوی هوای دوست قدم می‌زنیم  و باز

چون سایه اش به قامت افسانه رفته ایم

حالی‌ ز مستی خود  ما  ندیده ایم

تا آمدیم  در نظرش ، ساده رفته ایم 

دردی ز درد‌های مرا تو  ز جان  ببین

بگذر‌ ز عشق همره  آن باده  رفته ایم