آی‌ آفتاب داغ بسوزان تو جان من

جسمی‌ نمانده تا که بسوزد توان من

بودم چو سنگ خاره و خارا به کوی دوست

آتش بزن تو هرچه توانی‌ جهان من

اشکی نمانده تا کند دیده‌ام سراب

آتش زده به دامن ایمان زبان من 

فریاد گریه ز غصه مجالم نمیدهد

خشکیده  شد ز ریشه تمام فغان من

جانی ز جان نمانده تا که دهم  در ره‌ دلم 

افسوس  پر کشید ز غصه یارم روان من