Gerade eben

تا نبینی صورت رویای خود

از کجا خواهی‌ بدانی‌ جای خود

آی‌ که در خواب هزاران ساله یی

کی‌ برون آیی تو خود چند ساله یی

یاد ایامی که پیرت کرده است

در جوانی‌ زنده سیرت کرده است

آن گذشته در گذشته حال بود

حال را دریاب که او جنجال بود

آی‌ که در دیروز و فردا مانده یی

ریشه این زندگی‌ را کنده یی

سر براور حال را دنبال کن

این نفسهای کنون را حال کن

خرمن آشفتگی‌‌ها در دل‌ است

شادی و غم در دل‌ ما منزل است

گر بدی‌ها را بدی‌ها یاد کرد

دشمنان را او ز خود دلشاد کرد

چهره خود را به عشق آرا‌ستن

کار هرکس نیست خود را ساختن

(حاکمی)

وقتی‌ سکوت همه ی حرف‌ها را می‌‌زند

نیازی به فریاد نیست

وقتی‌ چشمانم خورشید را نمی‌‌بینند

نیازی به تاریکی‌‌ها نیست

وقتی‌ پاهایم را به کوه آرزوهایم بسته یی

نیازی به رفتن نیست

و وقتی‌ فرصتی برای دیدن تو نیست

نیازی به دیدن دیگری هم نیست

(حاکمی)

تو

نشکن قامتم را

با نوای ساز بی‌ سازش

شکایت از

ندانی ها..........

(حاکمی)

ته مانده این آفتاب زندگی‌

از آن تو

از آفتاب سرد خود

با من بگو

بنشسته یی بر قله یی از دود

از خنده‌های تلخ خود

با من بگو

از من نگو

از خود بگو

(حاکمی)

از عمق گریه‌های من

خنده شکار کرده یی

بخاطر شکستنم

مرا حصار کرده یی

دو چشم مست خویش را

چوو شب خمار کرده یی

بهار من نمی‌‌رسد

که خود بهار کرده یی

ز من مپرس حال دل‌

اگر قمار کرده یی

(حاکمی)

ما بجز خاک در کوی تو

خاک دگری نشناسیم

این عجب نیست

که در کوی تو دلها خاکند

من و عشق

خاک در کوی ترا سجده کنیم

کوی تو

باغ خدا است

تو در این باغ خدا

چون بهاران پاکی

(حاکمی)

در کعبه من جنگ رسیدن به خدا نیست

در کعبه من رنگ جدایی‌ها نیست

این کعبه درون جعبه یی از دلهاست

آن جعبه درون قلب من تنها نیست

دیواره آن جعبه پر از نور خدا است

چون زورق بشکسته یی در دریا نیست

گًل‌های درون جعبه پر عطر از عشق

عشق آمد و گفت بدون من دنیا نیست

(حاکمی)

آنجا که درد خدا درد ما نشد

هر جا که نور عشق نتابد وفا نشد

راه رهایی دلدادگان ز غم

بی‌ نور هستی‌ و نور خدا نشد

در پیچ‌های هستی‌ ما زندگی‌ نبود

رنج و غم و فراق ز انسان جدا نشد

شادی ما چرا گرهی کور خورده است

از زیر بار لعنت شیطان رها نشد

این جان خسته را ببرم تا به پای مرگ

در هیچ درگهی به تمنا ، گدا نشد

آی‌ با د و خاک و آتش و افسون روزگار

بر گرد من به تا ب که با من چه‌ها نشد

(حاکمی)

شبهای بی‌ تو بودنم

شبهای سرد من شده

لبهای خشک و تشنه را

باید که سیرابش کنی‌

آغوش‌‌های سرد من

پژمرده‌ مرده است از بی‌ کسی‌

زمزمه‌های سرد را

باید که تبدارش کنی‌

من مانده‌ام در دام غم

عطر تنت آرام من

در خواب عشقت مست مست

باید که بیدارش کنی‌

در ابر‌های تیره تر

انگار برق روشنی است

پر التهابم در سکوت

باید که دیدارش کنی‌

جام سکوتم را بنوش

رنگ هوایم را بپوش

سازی بزن از جنس دل‌

باید که دادارش کنی‌

(حاکمی)

Gefällt mirGefällt mir · 

• 

این جام می‌‌ام را تو چو دریا بپذیر
خورشید دلم را تو چو صحرا بپذیر
انگار نه انگار که شیدای تو هستم
این جان و دلم را تو چو دنیا بپذیر
سر مست نگردم ز تو چون جان بجنونم
خونبار شد این دل‌، تو از اینجا بپذیر

از پنجره قلب من امروز به پرواز
سوی تو اسیر آمده تنها، بپذیر
(حاکمی)

از آن زمان که شاخه امید خشک شد

در من نشانه یی ز بهاران .نیامده است

هر کس که آمده است به پیشم چو یادگار

آواره‌ بود ، چهچه بلبل نیامده است

گلهای عشق و امیدم به سالهاست

با ساز دیگری شده مست و ، نیامده است

بازیگری است گردش ایام عمر من

از بهر درد عشق ، طبیبی نیامده است

(حاکمی)

سلام

انسانم ولی‌ سیاه رنگ

زندگییم هم سیاه بود

با افکاری انسانی‌ و سبز

پوششم از پوست و برگ درختان

دنیایم شاد، با روح و همراه نشاط طبیعت

شوقم..... وطنم و قبیله ام

تو آمدی و به من نزدیک شدی

مرا به بردگی بردی

لباس تنم را تو

بر قامتم دوختی

و خواستی‌ که رنگ تو باشم

مرا از درونم دور کردی

و سر زمینم را

و ثروت درونم را

که نشاط بود و سبز بود و طبیعت

یکجا به غارت بردی

حالا ، با تزریق تبیلقاتت به مغز استخوانهایم

نمی‌توانم آنچه بودم باشم

تو مرا رنگ کردی

برای بهره کشی‌................

من سیاه

برنگی دیگر شده ام

فرزندانم را تو پیش خرید کردی

(حاکمی)

آنجا که کوه غرور و وفای دوست

همبستر خاک میشود

از من نشان نگیر

که خورشید زندگی‌

از چهره ی خدای زمین

پاک میشود

هرگز گمان مبر که آسان گذشته ام

تا یار آن دل‌ ناباورت شدم

برگ خزان به بین

که با با د آرزو

در پایگاه اشک

همره کولاک میشود

(حاکمی)

آسمان حس مرا باور کرد

و تو رفتی‌ که هوای دل‌ من با د ،هوا است

و نماندی که زمان پائیز است

از بهار نارنج

آب نارنج خبر می‌دهد از احساسم

زندگی‌ بار شقایق دارد

و من آوازه این قافله سر در گم

شاهدی از خورشید

در میان من و ما سردرگردان

(حاکمی)

آنجا که انفجار قدمهای راز هاست

از خط قرمز فکرم عبور کن

گلها برای بلبل گلهای عشق نیست

رازم بخوان تو، جمله دل‌ را مرور کن

با نام شب به سجده عشاق میروم

دلهای پرتلاطم دل‌ را صبور کن

از آفتاب مهر نمانده است ذره یی

داروی درد خویش ز اندام مور کن

ساقی و می‌‌چو آفت دلهای ما شدند

با جام ارغوان دل‌ مارا خمور کن

از من نپرس که چرا

چشمانم را می‌‌بندم

چشمان باز با پنجره یی بسته

رویا یی که خاطره را می‌بیند

گلهایی که هرگز نمیرویند

اما ذهنم را گلستان کرده اند

از من نپرس که زبانم را کجا جا گذاشته ام

حرفی‌ برایم نمانده است

او برایم نغمه یی می‌خواند و من به او

او یی که گشده است گوش می‌دهم

از من نپرس که

سوکتم دنیای من شده است

من فقط در سکوت میتوانم

در کنارش باشم

احساس می‌کنم چشمانش

با من صحبتی‌ دارد

آنجا که هرگز خورشید در آن غروب نمیکند
آسمان عشق است

آنجا که هرگز تاریکی‌ به آن راهی‌ ندارد

آسمان عشق است

آنجا که هرگز غبار نامیدی در آن پیدا نمیشود

آسمان عشق است

آنجا که هرگز صدای امید کوتاه نمی‌شود

آسمان عشق است

و آنجا که تو هرگز نمی‌‌میری

آسمان عشق است

(حاکمی)

من پرنده جنونم

که قلبم مرا بر صلیب کشیده است

از کنارم عبور نکن

وگرنه خونم ترا صلیبی می‌کند

مواظب باش

که گلبوته ی روییده از اهم

ترا با عطر خویش

معتاد صلیب نکند

من پرنده جنونم

که صلیب را بجای پرواز انتخاب کرده ام

از کنارم عبور نکن

وگرنه مثل من

صلیبی میشوی

(حاکمی)

خسته از اینهمه رنگ

پیش چشمانم

از این همه نیرنگ نگو

رنگهایی که همه کهنه شدند

چه کسی‌ میداند

که صداقت رنگ است

راستی‌ را چه کسی‌ می‌بیند

بجز آن شبنم صبح

که چو اشکم جاری است

(حاکمی)

من که از بام نگاهم به کنم بر دل‌ روح

تو از آن بام نگاهت به نگاهم به نگر

غم خورشید چو سوزد به دل‌ تاریکی

کفش خورشید به پایم ،،در سر

من به یاد نگهی از دیوار

سفر سوختنم جشنی بود

گر به تابی چون نور

بر دل‌ کوه غرور

همچو خورشید شود

ذوب نگاهی‌ بر ماه

خاک از گرمی‌ لبهای تو

چون دریا نیست

صفحه خالی‌ دل‌ را بنویس

با مدادی از سنگ

که نماند دلتنگ

ناله‌هایم به جایی‌ نرسیدند

فریادهایم را کسی‌ نشنید

و گوش‌های خودم را کر کردند

انتظار کشیدنم فقط چشمان خودم را کم نور کرد

جاده دلم باریک شد

و صدای وزغ جای چه چه بلبل را گرفت

خودم اشتباه کردم

که سر بر بالین عشقی‌ نهادم

که از آن من نبود

او با دست پر از جلو چشمانم

هر روز عبور می‌کند

امروز خدا حافظی سرود دلم شده است

خدا حافظ

طپش قلبم

(حاکمی)