از عمق گریه‌های من

خنده شکار کرده یی

بخاطر شکستنم

مرا حصار کرده یی

دو چشم مست خویش را

چوو شب خمار کرده یی

بهار من نمی‌‌رسد

که خود بهار کرده یی

ز من مپرس حال دل‌

اگر قمار کرده یی

(حاکمی)