از بردگان سکوت

چه باید خبر رسد

از خفته‌ها به خون  

بی‌ شک ثمر رسد

اینجا که دامن خورشید میدرند

آتش خبر رسد

من در کجای این تن‌ بی‌ هوش مانده ام

گر خاک سر رسد

مزدا

چه کسی‌ میاید

چه کسی‌ همراه است

تا لب واژه تلخ

که زنیم بر لب بی‌ ساحل نور

غرق در خویش  بجامانده ز صبح

چه کسی‌ بوسه‌ زند بر مهتاب

هیچ کس نیست بجز همراهم

این دلم خون شده از این همه خواب

مزدا

روزگاری است در این شهر نمور

مردمانش ،کر و کور

در بدر در پی‌ یک لقمه ی نان

بی‌ نشان تر از مور

خسته از سایه ی با د

غرق در جهل و غرور

در بهشتی که به دوزخ ماند

با رضایت در گور

مزدا

از خجالت چه کنم در ر‌ه این دام بهشت

بهتر آن است که سر را بنهم بر غم خشت

تکیه بر من نکن ‌‌ای حاصل خورشید خدا

پس کجا رفت خدا، تا که ببیند من و ما

مزدا

من و تو اشک   دریاییم

که در آن شوره زار تلخ افتادیم

نه بذری  که بروید در بهار ما

نه رویش در سحرگاه  خیال ما

اگر باران  بود رحمت

چرا این سرزمین خشک را 

هرگز بهاری نیست

مزدا

کاسه صبر مرا کاسه عمرم نکنید
ناخدا گرکه خطا نیست مرا صبر بده
صاحب شادی و غم این دل افتاده به خون
ساقه نسترن از خار پر است صبر بده
هر قدم در ره میخانه ثواب است وصواب
جرعه جام مرا پر کن و با صبر بده
من هراسی نه زاتش نه دوزخ دارم
روز و شب مستم و مستانه مرا صبر بده
 مزدا

از بس که بوسه‌ زدم بر نقاب عشق

افتاده‌ام  ز پای که بینم سراب عشق

دیروز تشنه‌ چو خار بیابان و در کویر

امروز سر بدار  بنوشم شراب عشق

بی‌ بال پر کشیدم و  رفتم چو ماهتاب

این کاسه خیالی ما شد پر آب عشق

مزدا