روزگاری است در این شهر نمور

مردمانش ،کر و کور

در بدر در پی‌ یک لقمه ی نان

بی‌ نشان تر از مور

خسته از سایه ی با د

غرق در جهل و غرور

در بهشتی که به دوزخ ماند

با رضایت در گور

مزدا