گر نشانم را ندارم من بیاد

داده‌ام کلّ نشانم را به با د

شمع را از شعله اش پندار هست

شعله شمع اش ز تاریکی مباد

با د اگر باشد نسیمش روح زار

بخشد او‌را صد غبار از گرد با د

چوب سوزان گر که خاکستر شود

از نشان چوب چیزی کم مباد

ساحل دریای خورشید است ترا

آنکه دریای نشانش یاد با د