کوهی از سنگم من

گوشهایم سنگی‌

که دگر هیچ صدایی شنوا نیست مرا

دل‌ منهم  سنگ است

و نمیفهمد که عشق معنی‌ دارد

پاهایم سنگ اند

هم چنان محکم و سخت

رو به بد بختی خود پا برجاست

که در آن تیشه فرهاد ندارد جایی‌

جسم و روحم

لب و لبخند

غم و اندوهم سنگ

و شمایی که به من می‌‌نگرید

خوب در چشم   سیه گشته من خیره شوید

سنگ خارا شده ام

خشک و بی‌ آب چوو صحرا شده ام

هیچ امیدی برویدن یک گٔل

حتا گٔل گٔل سنگ هم نیست

بروید از پیشم

که من اینجا 

تنها

و بدون هیکس

سنگتر از سنگم

تک و تنها

بهتر از هرکس و هر چیز

همین تنهایی است

که من و او دیری است خوب هم آغوشیم

و رهی نیست برای دگری

آی‌ کسان دیگر 

بروید از پیشم