ریاب مرا که یار پنهان منی

چون لاله سرخ در گلستان منی

هر چند که هم نشین بی‌ جا شده ام

خوش بوتر از آن هزاردستان منی

میخانه من که بوی باران دارد

در کوچه‌ بن بست پریشان منی

هر لحظه که یاد تو کنم مست شوم

در عمر فصول من ، بهاران منی

مزدا