رفته بودم تا بگیرم من سراغ ناخدا را
این چه توفانی است در دریا
به رنگ سرخ تاریکی
به رنگ آبشاری از سیاهی های ناکارا
پر از تک ماسه های ریز و از
صحرا که، وحشی بود
جلو آمد، توان فرسا
به هم آمیخت آب، خاک دریا را
تمام ماهیان از ترس خشکیدن
به عمق آب می رفتند
و اما ... ناخدا با تکه های بادبانش
درگیر با امواج خون آلود
و می رفت هر طرف، هر سو
که، خون آلود وزخمی
سوگوار از مرگ یارانی که، ناپیدا
جلومی رفت حزن آلود
زهم پاشید قایق
ماهیان هرگز ندیدند نور از بالا
و توفان ماند و
دریا زیر و رو شد از سیاهی های بی معنا
و اما ناخدا
افتاد برگِل
با هزاران آرزوی ما

گون