با زنده‌ها  که زنده برانند ،زنده ایم

ورنه به مثل ماهی‌  در آب بنده ایم

ساقی شدیم که جام شراب را 

با ساغری ز می‌‌چوو قلب تپنده ایم

وقتی‌ نگاه‌ها ز غمی ناله میکننند

موجی ز با د ، کویری خزنده ایم

منقار کرکسی که پر از شاخه گل است

بر لاشه‌های غیرت انسان  رونده ایم

از عشق پرسش و پاسخ نمی‌کنیم

با درد، عاشق خود را گزنده ایم

سوت بهار ،رنگ خزان را ندا دهد

دردا که مثل درد جهان را پرنده ایم

مزدا