ز با د های خروشان مرا حراسی نیست

و از نسیم سحر گهان نشاطی نیست

به یاد خاطره های کبود های نبود

به زیر سنگ بزرگ زمانه لنگان

شدند خرد و خمیر در غبار غم چون دود

مرا به خاکستر آن خاطرات نیازی نیست

سپرده ام همه را در میا‌‌ن آن تابوت

بپاش بر سر و آن صورت زمان خموش

بساز چهره ی او‌را به مثل من رنجور

که روزگار بداند

چرا شدم نابود

(حاکمی) مزدا