گر‌ چه تابوت زمستان به شکست

چه بهار سردی است

گًل لبخند مرا دیواری است که

که به پنهانی‌ یک عشق

به یغما رفته است

چه بهار سردی است

در قدم‌های امید از سرما

حس گرمی‌ ته دریا رفته است

باوری را که فراموشم شد

در بهارم سوی شبها رفته است

(حاکمی)