آنچه تو گفتی‌ نشد از درد ما

ذره‌ای کمتر..که خود شّد درد ما

آفتاب عمر بر ما شد حرام

آمدی ،،رفتی‌،،نفهمیدی کدام

آب و باران زاده اشک منند

چشمه‌های جان من مثل همند

ساربان گم کرده ره‌ در رراه دوست

کاروانش تشنگی هم راه اوست

خالی‌ از هر گونه امیدی شدیم

در مسیر با د چون بیدی شدیم

تا به کی‌ این خرقه بر جان من است

بندگی، تحقیر، در نان من است