دمی در حد مجنونم
دمی عاشق تر از مجنون
بر این باور سزاوارم
گذر باید کنم ازخون
نمی ماند کسی داءیم
زاسب چوبی دنیا
نمی افتد خدا بیرون
کنارم سایه ها پرخون
تمام ریشه ها از خون
شبح میاید از ان دور
چو انهایی که خود درخون
مزدا

تو از چه روی با دل خود تار میزنی
از درد روزگار چنین زار میزنی
گر از دو چشم خویش پریشان شدی چه سود
دل را به خشم خویش به افکار میزنی
سرو است قامت ابروی یار ما
مهتاب وار بوسه به یک خار می زنی
شاید نشسته شبنم دلدار بر رخت
با ریشه های خشک خرمن گل دار می زنی
نور ستارگان که هماهنگ در شب اند
خورشید سرد ٬ به گرم گرفتار می زنی
گریان چو چشم مادر تاریک روز من
بر هر دری شبانه به ناچار می زنی
مست نکرده ای که شدی رازدار خود
رازت شقایق است که بر دار می زنی
سودای اشک شاهد بی انتهای من
مویم به کهکشان مادر بیمار ٬ میزنی
مزدا

این دشت٬ تشنه به اب است یا که خون
در دست ساقی سلامی است  تا جنون
بردار ازدلم غم افاق روز را
با این سراب غرقه به خون مرگها فزون
شمشیرو شیر به دامان افتاب
چون پهنه سفیدی عالم شود برون
سرسبزیم چه بهایی است تا به سرخ
ققنوس پر کشد چوسیا وش بدشت خون
مزدا

شاخه ها از ریشه در خون
ارزو ها یاد مجنون
افتاب درماه زیتون
ای وطن بی تن مباش
در قمارعشق غرقم
بی تو مردابی زدردم
بسته در باران سردم
ای وطن بی تن مباش
بوی درمان میدهی تو
درد پایان میدهی تو
جان به یاران میدهی تو
ای وطن بی تن مباش
تن نه از تن های بی جان
راویان شهر پیران
شاهدان صبح انسان
ای وطن بی تن مباش
مزدا

ای که از غافله عشق جدا افتادی
لذت عشق ندانی به خطا افتادی
هرکه بیمار شود دست به دامان خداست
روی پیشانی خود بین بکجا افتادی
سفر عشق پر از لذت نا کامی هاست
نشکند بال دو عاشق چو زپا افتادی
گر نشینی خطری نیست ولی عشقی نیست
نقش دل را چه کنی از دل ما افتادی
میروم تا که زنم بند به بند دل خویش
گرمی عشق چو با بند وفا افتادی
(مزدا)

تو هم با من بیا٬مهتاب تنهاست
خمیر عشق در دریا است٬دریاست
توهم با من بیا٬ جشمم پر اب است
که زیر چشمه ها غوغاست٬زیبا ست
توهم بامن بیا اینجا کویریست
که زیر بوته اش جا پای دریاست
تورا با من زمانی زندگی بود
ولی اکنون درختی خشک پیداست
من و تو خاک را با خون نویشتیم
بمان در خون که خون خاک دریاست
(مزدا)

شب بیداری یاران همه را مست کنید
تا نبینند خرافات ودگر های شما
(مزدا)